Verweerd, Joke
Vorig jaar omstreeks deze tijd besprak ik in Liter het actieboekje dat CLK het in samenwerking met het CLO uitbracht. De verschijning van dat boekje, geschreven door Meint R. van den Berg, was om meerdere redenen geen buitengewoon verblijdende gebeurtenis. Eerst was er het gesteggel rond de afwijzing van het oorspronkelijke actieboek, geschreven door Louis Krüger.
Recensie van Wapenbroeders van Joke Verweerd, overgenomen uit Liter.
De christelijke auteursvereniging Schrijvenderwijs krijgt een nieuwe voorzitter. Joke Verweerd gaf zaterdag in Veenendaal de hamer door aan Hans Mouthaan.
Joke Verweerd raakt lezer met ”Pareloester”
Binnen dertien jaar schreef Joke Verweerd haar zevende roman. ”Pareloester” is een ’echte’ Verweerd: hoofdpersonen die worstelen met levensvragen, niet uitkomen met standaardantwoorden maar ondanks hun pijn en vervreemding zoeken naar vrede met God en met elkaar.
Recensie van Pareloester
Zowel keukenprinsessen als speurneuzen zal de nieuwe roman van Joke Verweerd aanspreken. In "Op de huid" is een restaurant het decor van een moord. Hoe hoofdpersoon Renske die moord verwerkt, en wie erachter zit, daar draait het om.
Joke Verweerd is inmiddels uitgegroeid tot een bestsellerauteur, vermeldt de brief van de uitgever bij haar nieuwe verhalenbundel "Spiegeling". En dat is ook zo. Wie kent niet haar romans? Joke Verweerd is niet meer weg te denken in het christelijke boekencircuit. Het is prachtig voor haar dat het publiek haar heeft gekozen als winnaar van de ND/CLK-publieksprijs 2005.
Recensie van Spiegeling
Gelukkig kan de teller weer een nummer erbij tikken; er is weer een roman van Hollandse bodem. Joke Verweerd is een actieve schrijfster die op een trouwe, vasthoudende manier gewoon aan het schrijven blijft. Ik ben blij met een roman van haar. Ik geef er de voorkeur aan boven haar verhalenbundels omdat ze in romans meer de diepte ingaat. Deze keer heeft ze gekozen voor een oer-Hollands thema en decor; de golden delicious op de voorkant blinkt je tegemoet. Ik ben dol op appels en het kost niet veel moeite om deze roman te verorberen.
Om een samenkomst rond de kerkelijke hoogtijdagen vorm te geven, is heel wat denkwerk nodig. "Opluisteren" wil zo veel zeggen als "extra feestelijk maken". Joke Verweerd deed een poging om samenstellers van diensten te helpen. Ze wil met nieuwe woorden een nieuw licht laten schijnen op de bekende feesten. Een poging, schreef ik. Want woorden zijn er genoeg. Maar of ze als goed en zinvol ervaren worden, hangt af van je plaats op de kerkelijke kaart.
Vriendschap: spreken of zwijgen?
"Wapenbroeders" is een mooie titel voor een mooi boekje. De christelijke boekhandel kan dit jaar tevreden zijn: het CLK-actieboek -vanaf vrijdag verkrijgbaar- kan rekenen op brede instemming in eigen kring, terwijl het toch zeker geen simpel verhaaltje is geworden. Daarvoor staat de naam van Joke Verweerd garant. Ze liet zich inspireren door het boekenweekthema, al gaat haar verhaal eigenlijk over de liefde die vriendschap heet.
"Schrijven is denken, denken en wakker liggen"
Ze wonen aan weerszijden van de oceaan, duizenden mijlen van elkaar gescheiden. Ze hebben elk hun eigen levensverhaal. Toch kunnen Jos van Manen Pieters, Joke Verweerd en Francine Rivers elkaar op heel wat punten begrijpen. Alledrie schrijven ze min of meer psychologische romans, alledrie willen ze levensvragen aan de orde stellen, alledrie zijn ze in christelijke kring erg populair. Hun ontmoeting in Kampen levert dus -ondanks de taalbarrière- vooral veel herkenning op.
"Paradiso" heet de nieuwe roman van Joke Verweerd. De hoofdpersoon, Wies Schonewille, zoekt net als alle mensen naar een paradijs op aarde. Maar gaandeweg het verhaal komt ze achter de waarheid: "Geen mens kan het paradijs zijn voor een ander, dat is een bodem waar je gegarandeerd ooit doorzakt. Hoe goed je het bedoelt en hoe graag je het wilt."
Het schrijverschap van Joke Verweerd is in ontwikkeling. Met "Permissie" schreef ze een mooie, goed geconstrueerde roman, waarin uit duizend kleinigheden blijkt hoezeer ze haar onderwerp beheerst. Het leven van een Indische familie in Nederland en de ervaringen van een Nederlandse in Indonesië zijn op een evenwichtige manier tot één verhaal verwerkt.
Daar een rijkdom, hier een claim
Waar is Joke Verweerd zelf in "Permissie"? Die vraag mag gesteld worden, want het lezen van haar boek is immers het bladeren in een familiealbum. "In oma Moesina, Nonnie en Dee zit wel iets van mij. In het zorgzame van oma, in de zich afzettende houding van Nonnie en in de haar identiteit zoekende Dee. Ik hoop vooral dat er ook iets van mij zit in Suus, die los van de omstandigheden op God vertrouwt."
Een man die zijn gezin verlaat, een vrouw die de eenzaamheid niet accepteert, een secretaresse die te veel voor haar directeur betekent, een jongen die zijn ouders verloor, een echtgenote die haar miskraam niet verwerkt: in haar nieuwste boek, een verhalenbundel, beschrijft Joke Verweerd gevoelens van mensen.
,,Ze hield zichzelf steeds voor dat er ergere dingen waren. Ze had een huis en ze had werk". De tweede roman van Joke Verweerd zet sterk in. "De rugzak" stelt thema's als rouwverwerking, relaties, schuld en vergeving aan de orde. Al in haar vorige boek, "De wintertuin", liet de auteur zien dat de beschrijving van psychologische processen haar sterke punt is. De gebeurtenissen in de roman zijn echter enigszins voorspelbaar en doen bovendien niet altijd even realistisch aan.
Vrieskou in een Hollands binnenhuis
,,De Bijbel viel open waar moeder gebleven was. Jesaja, hoofdstuk 43. Ika's ogen gleden erover. En ineens geboeid door een eeuwenoude regel las ze hardop verder: Maar nu, alzo zegt de Heere, uw Schepper, o Jakob! en uw Formeerder, o Israël! Vrees niet, want Ik heb u verlost; Ik heb u bij uw naam geroepen, gij zijt Mijn. Wanneer gij zult gaan door het water, Ik zal bij u zijn, en door de rivieren, zij zullen u niet overstromen; (...)". Een kernpassage in "De wintertuin", het romandebuut van Joke Verweerd.