Otten, Willem Jan

Zeepbellen van God

Het is de dag na die van de onnozele kinderen. Hartje winter dus, al is dat aan het weer niet zo te merken. Ik stel me voor dat ik geen trui aan heb en dat het eind augustus is. Hoe voelt de wind dan?

Tegen de ironie

Het is bijna Pasen in Willem Jan Ottens toneelstuk De nacht van de pauw (1996). De gebeurtenissen spelen zich af op Stille Zaterdag, van de namiddag tot diep in de Paasnacht, in een woonhuis in Naarden; in de kerk van het vestingstadje wordt op dat moment juist de Mattheüs- passie gezongen.

Ze weten niet wat ze doen

Over schuld en vergeving in Braambos van Willem Jan Otten

Ik wil te vertrouwen zijn

Scheppen vereist moed. Moed om jezelf kwetsbaar op te stellen. Moed om de dingen recht in de ogen te zien. Jezelf niet te schamen voor het kwetsbare of voor schuld. Otten schreef met zijn Specht en zoon (2004) een complexe roman over scheppen, geloof en vertrouwen, maar ook over verraad. Uit zijn boek, dat vol zit met christelijke thema's en motieven,1 lijkt een kwetsbare Christus te verrijzen. Het is een gevecht tegen de ironie en de twijfel, en een strijd voor geloof en vertrouwen.

Kijken met de Sonja-blik

De Libris Literatuur Prijs ging vorige week naar een roman die -dwars tegen de tijdgeest in- lezers laat nadenken over schepping en incarnatie, over liefde en geloof. Schrijver Willem Jan Otten: "Geweldig, dat je een paar weken lang de kans krijgt om in het publieke debat woorden te laten vallen die daar niet vaak genoemd worden. Er kwam die avond een verslaggever naar me toe, heel jong nog: "Wat is dat precies, een scheppingsverhaal?""

Bespiegelingen van een schilderij

"Het loopt tragisch met mij af, daar lijkt het nu toch echt op. De schuifpui van het atelier staat open. Ik hoor vuur laaien. (...) Ik sta op de ezel en heb alleen het ergste te verwachten." De nieuwste roman van Willem Jan Otten is geschreven vanuit het perspectief van een schilderij, een schildersdoek dat beseffen kan wat het is om mens te zijn: "Wie ziet mij, alsjeblieft, wie maakt dat ik besta?"

Sprong in het diepe

De titel doet vermoeden dat de nieuwste bundel poëzie van Willem Jan Otten nadrukkelijk religieus van aard is. "Op de hoge" verwijst echter niet naar een loflied. Het gedicht met die naam gaat over een sprong van de hoge duikplank - maar een sprong die toch weer alles met het christelijk geloof te maken heeft. Een nogal precieus verwoord geloof, dat wel.

Ottens geloof in het lege graf

Er is weer nieuws van Willem Jan Otten. In de reeks PS Poëzie, waarin aan het begin van elk jaar een mooi vormgegeven bundel in kleine oplage wordt uitgegeven, verscheen een kleine bundel gedichten. Steven van der Gaauw stond garant voor een fraaie, fors uitgevallen vormgeving.

Willem Jan Otten vat zijn verleden samen

Waarom bundelt een dichter zijn vroeger gepubliceerde werk? Er zijn goede redenen voor te bedenken. Veel dichters grijpen een heruitgave aan om hun vroegere poëzie te herzien, of ze selecteren alleen die gedichten die nog steeds aan hun normen voldoen. De uitgave van een verzamelbundel kan ook een manier zijn om orde op zaken te stellen; om het verleden handzaam samen te vatten en er zo afstand van te nemen, omdat een nieuwe fase is begonnen. Dat laatste lijkt het geval bij de bundel "Eerdere gedichten" van Willem Jan Otten.

Ergens sluiten zich de oevers

Naar aanleiding van het werk van Willem Jan Otten ontstaan minirelletjes. Dat was zo toen in 1996 "De nacht van de pauw" verscheen, en ook deze winter, bij de verschijning van zijn jongste dichtbundel, "Eindaugustuswind", waren niet alle recensenten over hem te spreken. Bijna ontzet constateerden ze dat een échte literator dingen schreef die alleen maar als christelijk geduid kunnen worden. Maar verder was het goede poëzie. Op dit soort ruimdenkendheid reagerend, schreef Oek de Jong (met enkele anderen) in Trouw geheel terecht dat "de Nederlandse debatcultuur nog steeds wordt verziekt door een even verkrampt als oudbakken antiklerikalisme."