Werkman, Hans
Men kan niet woorden nemen uit de realiteit van een gesprek en ze neerschrijven op een stuk papier. Het worden dan wel andere woorden. Men moet ze herscheppen in een andere realiteit, en de sfeer die om de gesproken realiteit hing moet men niet herscheppen, maar men moet scheppen en dat moet met woorden en hier begint de literatuur en het gedonder.'
Boekrecensie Het hondje van Sallie, verschenen in Liter 7; jaargang 2; mei 1999; blz 92 – 96; (www.chroom.net/liter/7/index.htm)
De sprong naar de literaire gemeenschap
Zo'n dertig jaar geleden, toen ik nog in Deventer woonde, verkeerde ik maandelijks in het gezelschap van plaatselijke schrijvers die elkaar voorlazen uit hun werk. Ik was jong en leerde. Onder meer dat de meeste van deze schrijvers weinig zelfkritiek hadden.
Boekrecensie Een steenworp afstand en andere verhalen, verschenen in Liter 7; jaargang 2; mei 1999; blz 90 – 91; (www.chroom.net/liter/7/index.htm)
Op 12 februari 2009 wordt Hans Werkman zeventig en dat wordt gevierd met een congres en een boek. In 1983 richtte Werkman het literaire tijdschrift Woordwerkop. Daarmee blies hij na twee decennia een twintigste-eeuwse traditie van christelijke literaire tijdschriften nieuw leven in, die in 1896 begonnen was met Ons Tijdschrift (tot 1914) en verder ging via de tijdschriften Opgang(1916-1926), Opwaartsche Wegen (1923-1940) en Ontmoeting( 1946-1964).
Auteursinformatie over Hans Werkman, verschenen in Liter 52; jaargang 11; september 2008; blz 79 – 80; (www.chroom.net/liter/52/index.htm)
Zijn zestigste boek staat op stapel. Hans Werkman, jarenlang het boegbeeld van de christelijk-literaire wereld, werd gisteren zeventig. „De dingen gaan voorbij, en dat vind ik erg. Als iemand sterft, kent zijn familie misschien nog wat verhalen, daarna is het weg. Ik wil die dingen vasthouden, die verhalen bewaren.”
"Ik heb nog steeds slapeloze nachten"
De verhouding was vertroebeld, ook met de gewone kerkmensen. Prof. J. Kamphuis parkeerde eens zijn auto voor het huis van een gereformeerd vrijgemaakte broeder. Toen deze naar buiten kwam, vroeg de hoogleraar of parkeren daar was toegestaan. "Mén mag hier staan, maar u niet." "Zo keken mensen tegen mij aan. Ik heb de auto ergens anders geparkeerd." Het beeld van de Kamper vrijgemaakten over prof. Kamphuis wordt in Henk Werkmans boek "Het hondje van Sollie" niet bijgesteld. In dat boek figureert hij mede als de hardliner prof. Goes.
De grenzen van het korte verhaal
Sommige schrijvers van korte verhalen zijn als beginnende dominees: ze willen alles in één preek aan de orde stellen. Dat kan van de auteurs die in het CLK-actieboek "Een steenworp afstand" vertegenwoordigd zijn, niet gezegd worden. Ze overschatten hun mogelijkheden niet, ze kiezen voor een beperkte, afgebakende thematiek. Komt het daardoor dat de bundel als geheel minder indruk nalaat dan de novelle "Kaj", die het CLK vorig jaar als actieboek presenteerde?