Graft, Guillaume van der
Dagberaad voor ontwaakte woorden
De jaren negentig behoren voor Van der Graft tot zijn meest productieve jaren. Hij publiceerde sinds 1990 zes gedichtenbundels, naast de herziende versie van zijn verzamelde gedichten. Een opmerkelijke en indrukwekkende bundel was Onbereikbaar nabij (1997). Van der Graft geeft hierin stem aan zijn somberte, samenhangend met het overlijden van zijn vrouw. Het omslag van deze bundel was zwart. Nu, ruim twee jaar later, publiceert hij een nieuwe gedichtenbundel, in witte uitvoering en met een hoopvolle titel: Een ongedurige dageraad.
Recensie van Een ongedurige dageraad, overgenomen uit Liter.
Wie weet waar Willem woont? Willem Barnard, bedoel ik, die ook Guillaume van der Graft wilde heten, -maar nu liever kortweg: Van der Graft.
Auteursinformatie, overgenomen uit Liter.
'Ik ben een toekomst kwijt', steunt de oude Van der Graft in een van zijn recente gedichten. Maar vertolkt die gelaten, neerslachtige toonzetting wel de laatste waarheid van de 81-jarige Van der Graft?
Recensie van De weg van de wind, overgenomen uit Liter.
Tijdens zijn jonge jaren leefde Willem Barnard in twee werelden: die van het domineeschap en die van het dichterschap. Dankzij zijn kennismaking met de anglicaanse liturgie veranderde dat. „In Nederlandse kerkelijke kringen werd het woord ”schoonheid” nooit genoemd, soms had ik zelfs het idee dat lelijkheid een deugd was. Maar in de Church of England was aandacht voor liturgie, symbooltaal, poëzie. Dat was wat ik zocht, daarin kon ik mijn geloof beleven en ook de poëzie met dat geloof verbinden.”
"Daarin is de tijd nog zijn stem kwijt"
De redactie kreeg onlangs een zestal dichtbundels ter recensie aangeboden. Ze zijn verschillend qua thematiek en niveau, maar worden om praktische redenen in één artikel besproken.