In het boek Dorsvloer vol confetti beschrijft Franca Treur het leven van Katelijne, een meisje van een jaar of twaalf. Het verhaal speelt zich af in Zeeland, Meliskerke. Katelijne woont daar met haar ouders en broers op een boerderij. De 'huus' - Zeeuws voor kinderen - spelen, crossen, zijn druk met het wel en wee van de boerderij. Op Katelijne na, die luistert naar geestelijke gesprekken tussen haar oma en een vriendin. Het boek begint op zondag als na de kerkdienst de kinderen om het hardst naar huis fietsen. Katelijne verliest, want de lange rok en het tasje met de hoed zitten in de weg. De verdere invulling van de zondag is maar al te herkenbaar: niet alleen naar de kerk, maar ook een middagdutje, wrijving tussen de kinderen, een poging tot een geestelijk gesprek.

Angst voor wederkomst
Die herkenning blijft, in heel het boek. Het leven van Katelijne kabbelt een beetje voort. School, werk op de boerderij, oma en de kerk. Die dingen weet Franca soms prachtig, soms schrijnend, meestal heel herkenbaar te beschrijven.
De wederkomst is een terugkerend thema. Of beter: de angst voor de wederkomst.
Beklemmend is de passage waarin de jongens voorlezen uit een opstel van Katelijne over de wederkomst. Het leest als een soort geestelijke 'verkrachting'. "De stem van de moeder hapert. De oudste jongens schuiven op hun stoelen, hun hoofden naar beneden alsof ze inmiddels allang weer verdiept zijn in hun eigen literatuur. 'Verder,' zeggen de kleintjes. De moeder leest."

Prachtige beschrijving
Het christelijk geloof speelt een belangrijke rol in het boek. Soms positief en echt, maar niet altijd. Het geloofsleven van de oma wordt treffend en welwillend beschreven, de kerkenraad komt er minder positief af. Het boek is geschreven met vaart, met gevoel voor humor ook. De tale Kanaäns wordt veel gebruikt, maar spottend komt dat bepaald niet over - integendeel. Dat geldt trouwens ook voor het Zeeuws. De beide talen typeren de cultuur waarin Katelijne leeft. Dorsvloer vol confetti is een mooi geschreven boek. En bepaald geen Maarten 't Hart, zoals de uitgever vol trots meldde. Eerder een prachtige beschrijving van de Zeeuwse refo-cultuur eind jaren tachtig, begin jaren negentig.

Bril-zonder-Bijbel
Het is goed te beseffen dat de hoofdpersoon uit het boek niet een-op-een met de schrijfster mag worden geïdentificeerd. En dat het verhaal beschreven is vanuit het perspectief van een kind.
Tegelijk klinkt heel zacht op de achtergrond de visie van de schrijfster op kerk en geloof door. Want Franca - die in 2001 afscheid nam van de kerk - kijkt door die bril-zonder-Bijbel naar de reformatorische cultuur. Toch is het boek een spiegel voor de gereformeerde gezindte van vandaag. Wat krijgen jongeren mee? Is godsdienst alleen iets van regels: dit mag niet op zondag, dat hoort niet, dat is verkeerd? In schril contrast met die wettische houding staat de vaak onbewogen houding van ouders, dorpsbewoners en kerkenraad. Een houding waarin overtreding van het zevende gebod - zwanger voor het huwelijk - luidkeels wordt besproken, maar waarin overtreding van het zesde gebod - roken - en het negende gebod - roddelen - geen probleem is. Overdreven, natuurlijk, maar soms met een kern van waarheid.

Gevoel van heimwee
Wie die spiegel in het boek niet ziet, blijft aan het eind van het boek zitten met een gevoel van heimwee en nostalgie. Want Franca heeft van het christelijk geloof een museumstuk gemaakt.