De Amerikaanse auteur Paul Maier (bekend van onder andere Het Ramadocument en De brand van Rome) heeft aan zijn oeuvre weer een nieuwe titel toegevoegd: Operatie Wederkomst. Volgens de omslag '...een thriller die de lezer meesleept naar een bizarre climax'. Dat belooft dus heel wat.


Het boek is een vervolg op Het Ramadocument, maar kan ook los daarvan gelezen worden. Voor lezers die Het Ramadocument kennen, is de hoofdpersoon geen onbekende: professor Jonathan Weber. Bijbelwetenschapper, vooraanstaand geleerde en docent aan Harvard University Wanneer hij samen met zijn vrouw Shannon in Israël is voor een aantal gastcolleges, komt hij in aanraking met een nieuwe geestelijk leider: de dertigjarige Jood Joshua Ben-Yosef. Geboren in Nazareth trekt hij met zijn twaalf volgelingen door het land. En overal waar hij spreekt, lopen de mensen uit om hem te horen.

Sceptisch
Als een rode draad loopt de brandende vraag door het boek: wie is deze nieuwe geestelijk leider? Je hoeft geen oplettende lezer te zijn om na de eerste vijftien regels van deze recensie al het gevoel te hebben dat het iets met Jezus te maken zou kunnen hebben. De vraag spitst zich in het boek dan ook steeds verder toe: is deze man de teruggekeerde Jezus of niet? Shannon is sneller overtuigd dan Jon, die tot op het laatst sceptisch blijft.
Aan het einde van het boek wil Joshua een ontmoeting hebben met de paus en Jon moet deze ontmoeting regelen. Deze ontmoeting pakt heel anders uit dan je tijdens het lezen van het boek zou verwachten. Eventjes zat ik dan ook op het puntje van m'n stoel.

Toevalligheden
Eventjes maar, want om gelijk met de deur in huis te vallen: op zo'n soort boek zit ik niet te wachten. Oké, richting de ontknoping weet Maier de spanning er duidelijk in te brengen. En toegegeven: het boek loopt totaal anders af dan ik tot pagina 267 zou vermoeden Maar tot aan die bladzijde hangt het aan elkaar van voorspelbare parallellen tussen Jezus en Joshua Ben-Yosef, struikel je over toevalligheden die Jonathan tot de grote hero van het boek maken en raak je bovendien geïrriteerd door de slechte stijl van schrijven. Een paar voorbeelden: Joshua stilt de storm op het meer en maakt een blinde ziende. Wanneer volgeling Shimon (!) in het ziekenhuis opgenomen wordt en sterft terwijl Jeshua in geen velden of wegen te bekennen is, weet je bijna zeker dat hij binnen tien bladzijden weer uit de dood zal worden opgewekt. Dat gebeurt dan ook. Kortom: het ligt er allemaal veel te dik bovenop.

Privénummer
Dat geldt ook voor de manier waarop Jonathan wordt beschreven. Oké, hij mag dan een wereldwijd bekend hoogleraar zijn, maar beschik je dan ook automatisch over contacten met topmensen van CIA, FBI, Vaticaan, Mossad, inclusief het privénummer van de Amerikaanse president himself? Voorbeelden van slechte stijl hoef je niet met een lantaarntje te zoeken. Shannon is op pagina 107 een '. .aantrekkelijke, sensuele, gebronsde vrouw' en tussen haar en Jon is er geen vuiltje aan de lucht. Op pagina 151 komt ineens een 'steeds groter wordende bonk onenigheid die zich tussen hen inwrong' uit de lucht vallen. De manier waarop een vergadering van de Knesset (Israëlisch parlement) beschreven wordt, is zelfs ronduit infantiel. Verder ben ik persoonlijk niet zo weg van boeken met de actualiteit van het journaal van gisteravond. De lezer wordt voortdurend geconfronteerd met recente actualiteiten (11 september, al-Qaida) en de nieuwste technische cybersnufjes op het gebied van internet, e-mail, laptops en nog veel meer. Natuurlijk is het begrijpelijk dat sommige wereldwijd bekende figuren een fictieve naam krijgen. De president van Amerika heet niet Bush maar Bronson en de paus niet Johannes Paulus II maar Benedictus XVI {die overigens wel weer al jaren tobt met z'n gezondheid). Wanneer de burgemeester van Jeruzalem echter ineens wél weer gewoon Ehud Olmert heet, maakt dat een heel goedkope indruk.

Maier wil zijn lezers in dit boek confronteren met de vraag: wat zou ik geloven als ik meemaakte wat hier in dit boek beschreven wordt? Dat lukt hem. Onherroepelijk vraag je je dat af als je het boek leest Maar of het op deze manier moet, betwijfel ik. Maiers historische romans scoren erg hoog bij recensies. Misschien ligt dat genre hem beter. Ik kan er niets aan doen, maar geef mij in plaats van Operatie Wederkomst liever De brand van Rome. 

Deze recensie is met toestemming overgenomen uit het HGJB-jongerenblad Cruciaal.
Link naar Cruciaal