Vorig jaar verscheen het eerste boek van Eveline Bergwerf, Het geheim van de schrijver. Het boek speelde zich af in de Middeleeuwen. Josephine wordt uitgehuwelijkt aan een arrogante iongen, Henri. Ze vlucht, verkleed als jongen, en wordt schrijver een edelman. Nu ligt er een nieuw boek van de geschiedenisstudente: De erfdochter van Rennenberg. Geen Middeleeuws verhaal, maar de avonturen van een adellijk meisje in de zestiende eeuw. 

Het boek begint met de beeldenstorm in Antwerpen. Louise, de hoofdpersoon, hoort en ziet hoe roomse kerken worden leeggehaald. De afgodsbeelden ruimen velden, tot haar verdriet, want ze is niet alleen goed rooms. maar ook een liefhebster van kunst. Haar protesten worden door het volk bepaald niet in dank afgenomen. Alleen dankzij een jonge edelman die ingrijpt, blijft zij ongedeerd.
De beeldenstorm bevestigt niet alleen voor Louise het beeld van de calvinisten: ook de Spaanse koning heeft zo zijn ideeën over de opstandige aanhangers van de 'nieuwe leer'. Hij stuurt hertog Alva om de Nederlanden weer onder controle te brengen. Zodra Alva is gearriveerd, start een felle vervolging van calvinisten - en niet alleen calvinisten worden aangepakt. De brandstapels roken, de cellen zitten overvol. Haar oom, de graaf van Hoogstraten, moet ook vluchten voor de vervolging en Louise blijft alleen over met haar bedienden. 

Dan begint het eigenlijke verhaal: Sophia, de hulp van Louise, wordt gearresteerd op verdenking van ketterij. Louise gaat op speurtocht en probeert Sophia vrij te krijgen. Dat mislukt en in plaats van vrijheid voor haar dienstmeid, wordt zij verbannen vanwege haar sympathie voor een ketterse vrouw... De edelman die haar in Antwerpen redde van het volk, komt haar in opdracht van haar oom, op halen uit het kasteel waar zij zich verschanst heeft. Van het één komt het ander: een lange zwerftocht begint, waarbij Louise steeds meer begint te voelen voor de jonge edelman, Hugo. Het eind is verrassend - nee. ze trouwen niet - en spannend. Een citaatje: "'Louise!' Verbaasd draaide ze zich om. Over het plein kwam Hugo aangerend, met zijn hoed en een leren tas kruislings over zijn schouder. 'Wacht! Ga niet naar binnen!"Maar Hugo, ik ben al..."Laat me uitspreken,' reageerde hij buiten adem. 'Ik weet wat er in Emden is gebeurd, Sarah heeft me alles verteld. Maar dit is geen oplossing! Je brengt anderen in gevaar."

Beckman
De schrijfster heeft een mooi boek neergelegd. Beter nog dan het eerste. Boeiend van het eerste tot het laatste hoofdstuk. De persoon van Louise wordt goed geschetst: geen oppervlakkig, eenzijdig persoon. Ook niet iemand die van overtuigd katholiek ineens overtuigd calvinist wordt. Het starre beeld, de arrogante houding wordt beetje bij beetje, met vallen en opstaan, bijgesteld. In de eerste hoofdstukken is het moeilijk sympathie te voelen voor het verwaande nest. Daarna komt vanzelf wat medelijden naar boven borrelen en aan het eind overheerst een wat opgelucht gevoel. Al met al heeft de schrijfstijl van Bergwerf veel weg van bijvoorbeeld een Thea Beckman of Evert Hartman: een jongere, geplaatst in een andere tijd, die worstelt met zelfde problemen als jongeren van nu. Vragen over liefde, haat, geloof en ongeloof spelen zo tussen de regels door. Dat impliciete is het prettige aan dit boek. Historische feiten en gegevens zijn in een verder verzonnen verhaal verweven. De dood van de edelen Egmond en Hoorne. de verschillende veldslagen tegen Spanje en gegevens over bijvoorbeeld het kasteel van Hoogstraten zijn niet opsommerig. Het hoort er gewoon bij...
Tussendoor schetst Bergwerf ook een goed beeld van de leefomgeving en gewoonten van toen. Bijvoorbeeld als Sophia haar meesteres Louise helpt bij het aantrekken van haar kleding. "Ze reeg de veters van het lijfje zo strak dat Louise zich aan de deurpost moest vasthouden om niet achteruit getrokken te worden. Een donkere japon viel naadloos over haar wijde onderrokken. Het had een opstaande witte kraag, fluwelen pofrnouwen en de randen waren afgezet met bont. Louise vond het prachtig." 

Is er dan geen kritiek te leveren op het boek? Natuurlijk zijn er dingen, zoals de soms wat lange zinnen. Sommige zinsconstructies maken het ook wat lastiger ineens te begrijpen wat wordt bedoeld. Bijvoorbeeld op de eerste bladzijde, waar wordt geschreven over boeren die zich bewapenen. En Louise is soms wel erg bijdehand tegen - om maar iemand te noemen - de hertog van Alva. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van het verhaal over de erfdochter van Rennenberg. 

Deze recensie is met toestemming overgenomen uit Daniël.
www.jbgg.nl