In Verdwenen vaders van Janne IJmker komen de wegen van twee kinderen van wie allebei de vader tijdelijk verdwenen is, bij elkaar. 

Min of meer afwisselend hebben de hoofdstukken de titel 'Lybiech' of 'Reindt'. In de nacht van 8 op 9 oktober 1813 gebeurt voor beiden iets onherstelbaars: Lybiechs moeder overlijdt terwijl haar vader ver weg op een oorlogsschip van Napoleon is; Reindt belandt met zijn vader in een oproer waarop veel geheimzinnigs volgt. 

Lybiech en Reindt ontmoeten elkaar in het armenwerkhuis waar ze allebei tijdelijk moeten gaan wonen. De kinderen moeten zich hier aan veel strenge regels houden, mogen bijna nooit praten en missen vooral liefde. Reindt wil erachter komen wat zijn vader in die bewuste nacht gedaan heeft en hoopt steeds meer dat zijn vader nooit meer terugkomt, terwijl Lybiech juist niet kan wachten tot ze haar vader weer ziet. 

De schrijfster brengt een paar spannende elementen in het verhaal en laat de lezers die ook met de twee hoofdpersonen meebeleven. Toch is al lang vóór de ontknoping ongeveer duidelijk wat Reindts vader gedaan heeft. De gelijktijdige thuiskomst van de vaders levert dan ook geen verrassing meer op. 

Dit historische jeugdboek doet sterk denken aan die van de beroemde schrijfster in dit genre, Thea Beckman. En dat is niet alleen positief. Lybiech voelt, net als een 'Beckman-meisje' innerlijk verzet tegen de regels en het klimaat van het armenwerkhuis. De enige troost die haar godvrezende opoe kan bieden, is: "Niemand kan je opsluiten! In je hoofd ben je vrij." 

Van de dominee en de andere christenen gaat weinig uit, de kerkdienst is alleen goed om te slapen en met vraag 1 van de catechismus doet de schrijfster lollig. Het gebed van Reindt wordt weliswaar verhoord, maar daar heeft Lybiech de hand in. Een boek dat 'Het Hoogste Woord', de prijs voor het beste christelijke jeugdboek, gewonnen heeft, zou toch meer positief-christelijks mogen bieden. 

Deze recensie is met toestemming overgenomen uit Daniël.
www.jbgg.nl