Naast het huis van de 9-jarige Bruno staat een hoog hek met prikkeldraad. Daarachter wonen mensen in gestreepte pyjama’s. Op een dag kruipt Bruno onder het prikkeldraad door. De kampbewakers zien hem aan voor een Joodse jongen. „Een verrassend verhaal”, zegt A. Honkoop-Hardeman, docente Nederlands aan het Calvijn College te Goes. ”De jongen in de gestreepte pyjama” is haar favoriete boek.

Naam: A. Honkoop-Hardeman
Woonplaats: ’s-Heer Arendskerke
Functie: Docente Nederlands aan het Calvijn College te Goes

Favoriete boek: ”De jongen in de gestreepte pyjama” (”The Boy in the Striped Pyjamas”) van John Boyne

Wanneer voor ’t eerst gelezen?
„Nog niet zo lang geleden. Een collega tipte me over dit boek. Toen heb ik het gelezen en besteld voor de mediatheek. Ik neem het wel eens mee naar school om eruit voor te lezen.”

Wat maakt dit boek bijzonder?
„De lezer bekijkt de wereld door het brilletje van Bruno. Daardoor kijk je met de naïeve blik van het kind naar gruwelen zoals Jodenvervolging en concentratiekampen. Bruno heeft weinig idee van goed en kwaad; hij registreert het slechts en legt de dingen op zijn manier uit. Dat levert een nieuw perspectief op, verrassend en puur.”

Is dit perspectief niet ongeloofwaardig?
„Nee, de werkelijkheid is vaak nog vreemder dan in boeken wordt beschreven. Het leven zit vol verrassingen en toevalligheden.”

Waarin is de auteur goed?
„Vanuit het perspectief van een negenjarige schrijft Boyne een boek over volwassen thema’s. Hij geeft tegelijkertijd de kinderlijke beleving van Bruno geloofwaardig weer. Aanvankelijk word je op een dwaalspoor gezet en denk je dat ”De jongen in de gestreepte pyjama” een kinderboek is.”

Wat is de sterkste passage?
„Het boek heeft een aangrijpend einde. Bruno heeft vriendschap gesloten met een jongen achter het hoge hek. Op een dag trekt ook Bruno een gestreept pakje aan en kruipt onder het hek door naar zijn vriend. Zo belandt Bruno in het concentratiekamp.

Het gruwelijke einde van het boek is geformuleerd als het slot van een sprookje, waarin sommige mensen nog steeds blijven geloven.”

Honkoop leest voor: „”En dat is het einde van het verhaal van Bruno en zijn familie. Natuurlijk gebeurde dit allemaal heel lang geleden en kan zoiets nu niet meer gebeuren. Niet in onze tijd.””