In de naoorlogse literatuur is de naam van de joodse schrijfster Clara Asscher-Pinkhof heel bekend. De gaven die ze op het gebied van schrijven (bij haar: spelen met taal) heeft, gebruikt ze ten volle. "De danseres zonder benen" is een autobiografie. Tegelijk schetst de auteur echter de vreselijke dingen die haar volksgenoten in de Tweede Wereldoorlog meemaakten. 

Clara Asscher-Pinkhof werd in Amsterdam geboren. Ze trouwde met de joodse geestelijke Avraham, die echter op jonge leeftijd stierf. Clara bleef als 29-jarige weduwe met zes kinderen achter. Twee van hen zouden in de oorlog omkomen. Na het verlies van haar man voelt de auteur zich als een danseres zonder benen. Ze kán niet 'dansen', maar moet het toch. Met een onbegrijpelijke wils- en levenskracht overleeft ze de kampen Westerbork en Bergen-Belsen. In juli 1944 wordt ze samen met 249 anderen uitgewisseld tegen Duitse gevangenen en gaat ze naar Palestina. Daarmee zijn echter de moeilijkheden nog niet voorbij. 

Noodlot
"De danseres zonder benen" is een aangrijpend ooggetuigenverslag van een jodin. Dat zij veel aan het noodlot toeschrijft, wordt duidelijk in het volgende citaat: ,,(...) tot het een of andere doel, dat ik wel nooit duidelijk omlijnd zal zien, moest ik in leven blijven. Geen middel is het noodlot te onwaarschijnlijk of te geraffineerd om hem, die zijn huiswerk nog niet af heeft, in het leven vast te houden. 
Daarom leef ik. Daarom dans ik met al wat mij gebleven is - de danseres zonder benen". 

Het boek verscheen voor het eerst in 1966. Dat een uitgever na dertig jaar een herdruk nog ziet zitten, wil wel wat zeggen. Alleen, een beetje meer aandacht voor de tekst was het boek toch wel waard geweest. De vele spellingsfouten doen vermoeden dat het manuscript gescand is (bijvoorbeeld rn in plaats van m, I in plaats van l, u in plaats van o enz.); het was toch een kleine moeite, lijkt me, even een "spellingchecker" te gebruiken. 

N.a.v. "De danseres zonder benen", door Clara Asscher-Pinkhof; uitg. Kok Voorhoeve; Kampen, 1996; herdruk; 302 blz.