T. Davis Bunn werd in North Carolina geboren. Volgens het korte voorwoord is hij een succesvol zakenman die zich de laatste jaren op het schrijven van romans toelegt. Hij wordt omschreven als een ,,uiterst getalenteerd schrijver, die karakters en gebeurtenissen weet uit te werken". Zo'n presentatie maakt nieuwsgierig. 

De hoofdpersonen in deze roman, Pierre Servais en Jake Burnes, zijn als commandant respectievelijk luitenant-kolonel in het naoorlogse Duitsland gestationeerd, waar zich in de overvolle vluchtelingenkampen chaotische toestanden voordoen. Pierre leeft in de overtuiging dat zijn tweelingbroer Patrique tijdens de oorlog gestorven is, totdat een vluchtelinge hem op een dag met zijn broer verwisselt. Haar verhaal geeft hem hoop en hij vraag verlof om, in gezelschap van Jake, zijn broer te gaan zoeken. 

In Frankrijk woont ook Jasmyn, Pierres grote liefde. Nadat ze een relatie met een nazi-officier heeft gehad, is alle contact tussen hen verbroken. Wel geeft Jasmyn aan Jake belangrijke informatie door, zodat hij en Pierre op het goede spoor komen. Via Gibraltar belanden ze in Marokko, waar ze Patrique vinden. Hij is in handen van een sultan gevallen. Door zich voor automonteurs uit te geven, krijgen Pierre en Jake toegang tot het hol van de leeuw. De spectaculaire verlossing laat dan ook niet lang op zich wachten. Als klap op de vuurpijl storten Pierre en Jasmyn zich uiteindelijk in elkaars armen. 

Voorspelbaar
Het kost me veel moeite de inhoud van het boek zo objectief mogelijk weer te geven, omdat het stramien zo voorspelbaar is. Je kunt het daardoor bijna niet meer serieus beoordelen. Ik vergelijk het lezen van dit boek met het lezen van de inhoud van Mozarts opera "Die Entführung aus dem Serail". 

Deze opera behandelt een gelijksoortig thema: twee meisjes worden vastgehouden door een sultan, Bassa Selim. De tekst van deze opera is triviaal, bijna banaal te noemen, maar gelukkig word je tijdens het luisteren door de prachtige aria's meegesleept. 

Zo had muziek misschien alle clichés in dit boek verzacht. Want nieuw zijn de ingrediënten liefde en avontuur niet meer, en dat kan ook niet gezegd worden van het stramien: hij heeft haar wel-hij heeft haar niet-hij heeft haar wel. Het is toe te passen op alle Bouquetreeks-achtige romans. De stereotypen van de introverte, knappe, heldhaftige, koelbloedige man en de adembenemende vrouw met de fijne kaaklijn, jadekleurige ogen en volle rode lippen worden keurig gevolgd. Het oorlogsdecor functioneert als passe-partout waartegen de tegenstelling "duistere haat-reine liefde" een goedkoop effect geeft. 

Groot litteken
De schrijver wordt om het kunnen uitwerken van karakters geprezen. Het is een, naar mijn idee, onjuiste typering. De personages zijn onderverdeeld in helden en schurken, waarvan de laatsten zelfs de uiterlijke kenmerken dragen: ,,een groot litteken vanaf de haargrens tot aan de kin", een ,,sinistere dimensie" en ,,een norse gezichtsuitdrukking". Ontwikkeling hierin is onvindbaar. 

Dit in tegenstelling tot het religieuze thema van deze roman. Jake gelooft in Gods leiding in zijn leven en weet Pierre ervan te overtuigen dat hij moet bidden om zich hiervan ook bewust te worden. Op het laatst bidt Pierre en ook Jasmyn vraagt: ,,Kun jij mij helpen God terug te vinden, zodat ik Hem bedanken kan?" Wat dat betreft is er een ontwikkeling in de roman te vinden: een weg die naar God toe loopt. 

Voor dit verloop van het verhaal heb ik waardering, omdat het de roman in ieder geval op één aspect doet afwijken van de standaard liefdes- en avonturenroman. Hoewel ik het knap vind om deze thematiek in de roman op te nemen, spreekt Bunns gedachtengang me niet aan. 

Fast food
Ik geef hieronder enkele citaten, waaruit de sfeer, die de schrijver schept, blijkt:
,,Op het moment dat ze de kerk verlieten, voelde Jake opeens dat er iets veranderd was. Toen ze vanuit het schemerduister van de naar wierook geurende kerk het kerkplein opstapten, raakte een felle zonnestraal hem recht in het oog. Bijna verblind besefte Jake dat dit een teken was, speciaal voor hem. Hij voelde zich verlicht, het was alsof een steen van zijn hart was gevallen. Hij kon het niet verklaren, maar hij was ervan overtuigd dat hier de hand van God achter zat" (42). 

,,Jake keek voor zich uit in het duister. Hij hoopte dat hij wederom geleid zou worden door de Onzichtbare. Hij ging recht zitten en voelde de kracht bezit van zich nemen. (...) Nu werd Jake recht in zijn hart geraakt. De kracht doorstroomde zijn hele wezen en in een fractie van een seconde kreeg Jake het gevoel dat hij met het Oneindige verbonden was" (101). 

Sommige opmerkingen van de hoofdpersonen over het geloof zijn heel eerlijk en komen goed over, maar daarnaast heb je de mirakelachtige sfeer, zoals in de citaten. Ze doen de geloofservaringen verworden tot een goedkoop effectbejag. Het resultaat is zo snel aanwezig, dat het me doet denken aan Amerikaans fast food. 

Wat mij betreft had T. Davis Bunn het bij zijn succesvolle zakencarrière mogen laten. 

N.a.v. "Zoektocht in Gibraltar", door T. Davis Bunn; uitg. Callenbach, Baarn; 175 blz.