Jan W. Klijn heeft de smaak te pakken. Nauwelijks een jaar na de verschijning van "Moord in de Alblasserwaard" ligt nu de roman "Het Levensgevecht" in de winkel. Daarin schetst hij hoe een schijnbaar gelukkig huwelijk jammerlijk eindigt in een echtscheiding.
In het voorwoord schrijft Klijn dat hij met het verhaal heeft willen aangeven hoe verkeerd vele christenen zich volgens hem kunnen gedragen als ze met een stukgelopen huwelijk worden geconfronteerd. Ze maken zich schuldig aan roddel, beleven plezier aan het trappen van naasten en weigeren zich daarvoor ter verantwoording te laten roepen. 

Klijn hoopt dat zijn boek wat bezinning teweeg kan brengen, maar veel moed zegt hij daar niet op te hebben, ,,uit ervaring wetend hoe hardnekkig men in onze kringen vasthoudt aan zaken die men naar eigen overtuiging op grond van bijbelse normen kan en mag, of zoals men het liefst wil, móet veroordelen. Het komt niet in hen op wat genuanceerder met dergelijke zaken om te gaan. Zelfs waag ik het te betwijfelen of men de "daders" in de gebeden gedenkt", aldus de schrijver. 

Dat zijn nogal krasse uitspraken. Klijn stelt zich wel zeer wereldwijs op. Hij claimt met zijn verhaal ,,de waarheid zo goed mogelijk verwoord" te hebben. Een gevaarlijke stelling. De lezer zal er dus van uit moeten gaan dat Klijn uitstekend op de hoogte is van ,,de waarheid" en dat hij bijzonder goed is ingevoerd in echtscheidingsperikelen. Het staat iedereen vrij dat voor zoete koek aan te nemen, maar op de wat kritischer lezer kan zo'n houding onprettig aanmatigend overkomen. 

Roddelcircuit
Het verhaal zelf leest vlot weg en er valt geen onvertogen woord in, maar of het nu echt realistisch is, moet de lezer maar zelf bepalen. Zo kan het vreemd overkomen dat de pittige Karin die met de weinig karaktervolle, berekenende Rogier trouwt pas in haar huwelijk in de gaten krijgt dat ze het leven met een vrek deelt. Haar ouders, die al voor de echtverbintenis vermoedden dat Rogier wel eens uit zakelijke overwegingen het ja-woord aan hun dochter zou gaan geven, besluiten slechts een oogje in het zeil te houden. Waarom ze geen ernstig gesprek met Karin hebben gevoerd, voordat ze het huwelijksbootje instapte, laat Klijn onvermeld. 

Of hij zich -om verder nog iets te noemen- met de beschrijving van een wethouder die zich met een ongekende gretigheid in het roddelcircuit rond de echtscheiding stort op een waar gebeurd drama baseert, lijkt wel erg onvoorstelbaar. 

Klijns sterkste punt ligt in het levendig beschrijven van situaties en het weergeven van dialogen. Daarom is het jammer dat de uitgever niet meer aandacht aan het corrigeren van tikfouten heeft besteed. Vooral het overbodig en hinderlijk overspringen van de verleden naar de tegenwoordige tijd en weer terug komt "Het Levensgevecht" niet ten goede. 

N.a.v. "Het Levensgevecht" door Jan W. Klijn; uitg. Kok Voorhoeve, Kampen, 1996; 186 blz.