Historische romans zijn altijd een mengeling van fantasie en voorbije werkelijkheid. De ene keer ligt het accent op het eerste en is het tweede een min of meer willekeurige achtergrondkeuze, de andere keer gaat het de schrijver vooral om de waar gebeurde dingen. In beide gevallen moet dat historisch natuurlijk wel kloppen. Dat doet het meestal wel in de vier historische jeugdromans die in deze rubriek aan de orde komen. 

Geloofwaardig is ook het thema in "Turias en de dansende beer" van het schrijfsterstweetal Joke en Mieke van der Wey. In de late Middeleeuwen gebeurde het wel meer dat dieren die wat op 'hun geweten' hadden, voor de rechter werden gesleept en vervolgens ter dood gebracht. Alsof het misdadige mensen waren! 

Dat overkomt ook Sandor de beer, die zijn wrede baas aanvalt en zwaar verwondt. Turias en zijn circusvriendinnetje Floreta proberen het leven van het dier te redden en daar wordt heel wat magie voor toegepast. Zijn meester, de alchemist Zosimos, bereidt een toverdrank, waardoor de bewakers van Sandor de beer menselijke taal horen spreken. Hier wordt dus gesuggereerd dat het middeleeuwse bijgeloof echt resultaat kon hebben. Dat is wel heel erg in strijd met de realiteitsgevoelens van de moderne lezer. 

Ook geografisch gezien zijn er wat fricties. Het verhaal speelt zich af in Heusden en omgeving, een land zo plat als een dubbeltje. Toch woont de alchemist boven op een hoge heuvel op beloopbare afstand van het stadje. Zo'n landschappelijke situatie is ook op de omslag afgebeeld; weiden vol rotsblokken met op de achtergrond een Sauerlandachtige berg. Of zou ons riviergebied sinds de Middeleeuwen zo ingrijpend gewijzigd zijn? 

N.a.v. "Turias en de dansende beer", door Joke en Mieke van der Weij; uitg. Piramide; 135 blz.