"Een Echo in de duisternis" van Francine Rivers volgt in snel tempo op "Een Stem in de wind", waarin het christenslavinnetje Hadassa op de laatste bladzijden in de arena de leeuwen zingend tegemoetloopt. Verrassend is dan ook de openingsscène in dit tweede deel: Hadassa blijkt nog te leven. Op de valreep gered door de arts Alexander, die op het punt staat haar lichaam te gebruiken voor vivisectie. 

"Ze uitte een scherpe kreet toen ze aan haar gebroken arm trokken. "Jezus", fluisterde het meisje en sloeg haar ogen even op. Alexander staarde in de donkere, bruine ogen die pijn en verwarring uitstraalden en kon zich niet verroeren. Ze was niet zomaar een lijk waaraan je werkte. Ze was een mens die pijn leed" (pag. 13). 

Ook in dit boek wisselen de tonelen. Marcus komt in beeld, de zoon van de inmiddels overleden Decimus Valerianus bij wie Hadassa als slavin werkte. Marcus hield van Hadassa en leeft sinds haar vermeende dood in onmin met zijn enige zuster Julia, die haar de dood indreef. Het decadente Romeinse society-leven zat, reist hij naar Jeruzalem om Hadassa's God te zoeken. 

Ook in deze roman slaagt Rivers in een logische opbouw en ziet ze kans je mee te nemen van het begin tot het einde van dit 475 pagina's tellende boek. Toch grenzen sommige passages aan het banale, vooral die waarin geloof en liefde beschreven worden. "Toen ze haar armen om hem heen sloeg, dacht hij dat hij de hemel binnenging" of: "Zijn liefde voor haar vervulde hem zo dat de Geest in hem zong van plezier". 

Hadassa, die als assistente bij de arts werkt die haar leven redde, blijkt over bijzondere krachten te bezitten. Zo is ze in staat genezingen te bewerkstelligen die menselijkerwijs onmogelijk zijn. De auteur gaat zelfs zo ver zinnen neer te schrijven als: "Hij vroeg zich af of zij zich ervan bewust was dat een aantal patiënten dat op de straatstenen op de dokter zat te wachten haar hemd aanraakte toen ze voorbij liep". 

Het is tamelijk voorspelbaar dat de mensen die in het vorige boek nog met van haat vertrokken gezichten over christenen spraken, nu tot geloof komen. De bovennatuurlijke sfeer om Hadassa doet al net zo min menselijk aan als de bedorven inslag van Julia, die ook weer op Hadassa's weg komt, lijdend aan een geslachtsziekte. Ze vermoordde twee echtgenoten en een kind had een relatie met een vrouw die zo mogelijk nog slechter was dan zijzelf. Vlak voor haar dood verandert ook Julia. Hadassa: "Je hebt je zonden gebiecht, Julia. Wil je nu je geloof in Hem belijden? Hij heeft aan de deur van je hart geklopt. Laat Hem binnen schat. Alsjeblieft Julia, laat Hem binnen". "Hoe zou ik dat kunnen weigeren?" antwoordde Julia". 

Happy end
Terwijl Hadassa Julia verpleegt, ontmoet ze Marcus weer. Hij herkent haar pas als Julia stervende is. Net als Phoebe, de moeder van Marcus en Julia, heeft ook hij het geloof ten slotte aangenomen. Met meer tranen en minder geweld dan in "Een Stem in de wind", eindigt dit boek met een happy end. Het huwelijk tussen Hadassa en Marcus wordt voltrokken en in de verbeelding van de auteur ingezegend door de apostel Johannes. Hoewel Francine Rivers een geboren verteller is, zal het wel duidelijk zijn dat ze wat mij betreft geen openingsscène hoeft te bedenken voor deel drie. 

N.a.v. "Een Echo in de duisternis", door Francine Rivers; uitg. Callenbach, Baarn 1997; paperback; ISBN 90 266 0872 1; 475 blz.