Verschillen in rangen en standen blijven schrijvers inspireren. Vooral als er sprake is van liefde tussen iemand uit het 'hoge' en iemand uit het 'lage' milieu. Anke de Graaf beschrijft in het tweede deel van de dubbelroman "Glimlach van geluk" hoe ouders het geluk van een kind in de weg staan door vast te houden aan vooroordelen. 

Lydia Verhogen laat zich echter niet tegenhouden als ze Martin eenmaal heeft ontmoet. Deze jongeman is een doordenker. Door zijn onplezierige thuissituatie heeft hij veel levenswijsheid opgedaan. 

Martin vertelt Lydia over zijn oma, die voor hem de verpersoonlijking van het geloof was. Anke de Graaf plaatst het geloof niet op de voorgrond. Lydia en Martin praten er wel geregeld over. In een van die gesprekken stelt Lydia voor eens met een predikant te praten. 
"Misschien is het voor hem moeilijk te begrijpen dat iemand er zo weinig van weet. Maar je staat ervoor open, het heeft je aangeraakt. 
Je wilt luisteren en weten en dat wil ik ook", zegt Lydia. De schrijver vervolgt: "De stap was nog niet genomen. Maar het zou ervan komen, in de toekomst. Dat weten gaf rust". Die rust komt mij vreemd voor. Iemand die wil luisteren naar Gods stem, schuift dat toch niet op de lange baan? 

Trein
De kennismaking tussen de hoofdpersonen komt in beide delen onwerkelijk over. Anneloes en Jorrit, uit het eerste deel "Jij hoort bij ons", ontmoeten elkaar op het station. Ze zien de trein net voor hun neus wegrijden. De liefdesgeschiedenis eindigt met het overlijden van Jorrit. De manier waarop de auteur het verdere leven van Anneloes tekent, is boeiend. Paul, het zoontje van Anneloes en Jorrit, maakt veel mee. Zijn moeder begrijpt hem niet altijd meer. Tot hijzelf opening van zaken geeft. Pauls eindconclusie is: "Ik ben helemaal geen zielig jongetje". Een happy end dus. 

N.a.v. Dubbelroman "Glimlach van geluk" (Jij hoort bij ons; Liefde is onze rijkdom), door Anke de Graaf; uitg. Kok, Kampen, 1997; ISBN 90 242 1548 x.; 431 blz.