Toen Cissy van Marxveldt jonkheer Padt van Heijendaal en Pit ten tonele voerde in haar "Zomerzotheid", heeft ze niet kunnen bevroeden dat zij samen goed genoeg zouden zijn voor 39 drukken. 

Het voor velen bekende verhaal gaat over de jonkheer die zijn adellijke titel tijdelijk afstaat aan een vriend om vijf vakantievierende vriendinnen om de tuin te leiden. De moraal van dit lichtvoetige en eigenlijk tamelijk inhoudsloze verhaal uit de jaren dertig is dat hoogmoed voor de val komt. De hautaine Mia namelijk beweert zich nooit met iemand te kunnen encanailleren beneden haar stand en ze voegt eraan toe dat je alleen al aan de handen iemands afkomst kunt zien. "Trouwens de hele gemakkelijkheid van beweging, houding, spraak, ik kan in een gezelschap onmiddellijk de man van standing ontdekken". 

De echte jonkheer vangt de woorden op en geeft zich uit voor chauffeur. Zijn wat klungelige snelblozende studiegenoot Gerrit Jan neemt tijdelijk de titel van jonkheer voor zijn rekening. 

De klucht gaat van start. Mia valt voor Padt van Heijendaal en blaast aan het eind van het boek jammerlijk de aftocht als blijkt dat hij geen titel heeft. Pit doet haar best de chauffeur, die zij zo aardig vindt, wat Engels bij te brengen en heeft ten slotte tot haar verbazing een vloeiend Engelssprekende jonkheer aan de haak geslagen. 

Het smaakt als Haagse bluf, dit boek. Je leest, je lacht en aan het eind denk je: "Wat stond er eigenlijk ook weer in?" 

N.a.v. "Een zomerzotheid", door Cissy van Marxveldt; oorspronkelijke druk 1927; uitg. Westfriesland, Hoorn/Kampen, 39e druk 1997; ISBN 90 2050 368 5; 213 blz.