Je denkt dat je een goed christelijk boek in handen hebt als je de achterflap leest, maar uit het verhaal zelf blijkt het tegendeel. Dat is het geval met de pennevrucht "Een muur van steen" van Greetje van den Berg. 

Het verhaal zelf zit goed in elkaar. Het hele boek draait om het rouwproces dat het christelijke, maar zeer hedendaags levende gezin Engwerda doormaakt als hun enige zoon Laurens op zeventienjarige leeftijd bij een verkeersongeluk om het leven komt. 

Bepaalde uitlatingen in het boek vind ik echter ronduit onverteerbaar. Alle personen, inclusief de dominee, zijn ervan overtuigd dat de overleden Laurens in de hemel is, terwijl de jongen zelden een kerkdienst bezocht. ,,God heeft ons vrijheid gegeven", argumenteerde hij. Dat lijkt me een gedachte die niet alleen onbijbels, maar ook gevaarlijk is, omdat lezers erdoor geïnfecteerd kunnen raken, misschien zonder dat ze er erg in hebben. 

Als het zusje van Laurens op haar zestiende een baby krijgt, denkt haar moeder spijtig: ,,Voor haar zou er geen disco meer zijn". Alsof het een voorrecht is om je jeugd daar te verdoen. Het verhaal leest vlot en is invoelbaar, maar over bovengenoemde frasen kan ik niet zonder scrupules heen stappen. 

N.a.v. "Een muur van steen", door Greetje van den Berg; uitg. Zomer & Keuning, Amsterdam, 1994; 189 blz.