Onder de nogal mysterieuze titel "Maskers" schreef Mies Vreugdenhil een eigentijdse roman. Hoofdpersoon is Irene, enig kind en secretaresse. Ze heeft weinig contact met haar ouders en naar de kerk gaat ze niet meer. 

Zoals het geloof bij de mensen om haar heen functioneert, zo hoeft het voor haar niet. "Hoe kon je iedere zondag in de kerk zitten, zelfs geen dienst overslaan en geen echt geloof hebben? Dat klopte toch niet? (...) Al die mensen, altijd bezig voor de kerk. Ze hebben vaak hun naasten meer lief dan zichzelf en dat zouden geen gelovigen zijn? Dat wilde er bij mij niet in" (blz. 103). 

Vermist
Het echte, eenvoudige, dat spreekt haar wel aan... "Het was er, het leefde en straalde liefde uit. Zo zou ze ook willen geloven. Maar God moest haar in de kraag grijpen en dan zou het pas echt zijn. Omdat ze daar zelf helemaal niets aan kon doen, want bekering was iets wat je overkwam, kon ze alleen maar afwachten. En daar had ze geen zin in. (...) Hoe kon het geloof een bevrijding zijn? Ze wist het niet. 
Er zou veel meer gepreekt moeten worden over Jezus die bevrijdt van zonde en schuld. In plaats daarvan werd vaak gezegd dat Hij de meest verborgen Persoon in de Schrift was terwijl iedere bladzijde in de Bijbel naar Hem heenwees en ná Zijn komst op Hem terugwees" (blz. 15/16). 

Irene schrikt als ze geconfronteerd wordt met de huwelijksproblemen van haar ouders. Als haar vader wordt vermist en verdronken blijkt te zijn, weet ze het helemaal niet meer. Ze komt tot de conclusie dat de meeste mensen een masker ophebben, waarachter ze zich verschuilen. Ze lijken anders dan ze zijn. Voor de buitenwereld moet alles netjes en keurig zijn, maar wat er zich in werkelijkheid afspeelt... 

Realistisch
Irene gaat op zoek naar haar eigen persoonlijkheid. Vrienden en een jonge, vrijgezelle predikant spelen daarbij een grote rol. Slot van het verhaal is dat de liefde voor de predikant beantwoord blijkt te worden. Het is echter niet zo dat Irene aan het eind van het boek ook als een gelovig meisje wordt afgeschilderd. En dat vind ik positief, hoe raar dat in dit verband misschien ook klinkt. Het is niet een té "happy end". 

De auteur blijft realistisch. Ze legt, denk ik, de vinger op een zere plek, als ze wijst op de dode orthodoxie die er heerst. Maar ze wijst ook op de mogelijkheid een levende relatie met God te hebben, door de Heere Jezus Christus en het werk van de Heilige Geest. 

Volgens de achterkant van het boek publiceerde mevrouw Vreugdenhil ook de "Eva-trilogie". Waarschijnlijk houdt Eva haar nog zo bezig, dat ze op pagina 103 per abuis die naam gebruikt, in plaats van die van Irene. 

Liefhebbers van streekromans zullen zeker genieten van dit boek. Lezers die liever wat dieper spitten om de boodschap uit een boek te halen, zullen dit soort romans laten liggen. Ieder zijn smaak. Dat mag toch? 

N.a.v."Maskers", door Mies Vreugdenhil; uitg. De Groot Goudriaan, Kampen, 1998; 159 blz.; ISBN 90 6140 578 5.