In de bundel "Vergeten tijd" heeft Diny Beyersbergen haar impressies die ze als receptioniste in een verpleegtehuis voor demente bejaarden opdeed, verwerkt in een aantal gedichten en verhalen. 

Hoewel "verhalen" in dit verband misschien een te sterk geladen woord is en het taalgebruik af en toe wat plechtstatig en oubollig, is de werkelijkheid er niet minder om. Die is, zoals de schrijfster het zelf uitdrukt: "De wereld van een lach en een traan, van glimlachen met ogen vol pijn..." 

Het is goed dat de schrijfster deze woorden bezigt, want eerlijk gezegd, heb ik wat moeite met deze "verhalen." Het is uiterst triest wanneer men als volwassen mens weer op het niveau van een onberekenbaar kind komt te staan met alle lachwekkende gevolgen van dien. 

De schrijfster zal het ongetwijfeld goed bedoelen, maar ik had voor alles liever gehad dat ze het alleen bij gedichten had gehouden in deze bundel. In tegenstelling tot in de verhalen weet ze in haar verzen de juiste toon te treffen en verwoordt ze op een uitstekende manier de verdrietige problematiek van de demente mens en zijn familie. 

In een nawoord geeft mevrouw A. M. J. Simons-Thomas Heymens een duidelijke informatie over de ziekte van Alzheimer en de gevolgen daarvan. Eenieder die daarmee te maken heeft (gehad), zal in deze bundel veel herkenbaars tegenkomen. 

N.a.v. "Vergeten tijd", door Diny Beyersbergen; uitg. Merweboek, Sliedrecht, 1999; ISBN 90 71864 66 9; 72 blz.