Je hebt van die boeken die lekker luchtig zijn: je leest ze vlot weg, lacht een keer en pinkt een traan weg. En als je 't boek dichtklapt, bedenk je dat je niet veel gemist had als je 't niet gelezen had. In die categorie valt voor mij het boek "Thuis in Mitford". 

Het dorpje Mitford is "een pittoresk plaatsje waar iedereen van droomt. De buren zijn vriendelijk, verloren dingen worden altijd teruggevonden, en zieke mensen worden onvermijdelijk beter." Father Tim, de plaatselijke geestelijke, is de hoofdpersoon. Op het moment dat hij wel eens iets anders wil, komt de boel volledig op zijn kop te staan. Hij krijgt een moeilijke jongen in huis, sluit vriendschap met een grote zwerfhond en zijn nieuwe buurvrouw maakt meer dan gewone indruk op hem. 

Amerikaanse prijs
Het boek is te vergelijken met een gezellig voortkabbelend beekje, waarin zich hier en daar een kleine waterval bevindt. De personages zijn echte typen: de serieuze dominee, de kletsgrage en nieuwsgierige secretaresse, de creatieve buurvrouw, de lastige Dooley.
Father Tim heeft de gewoonte in benarde situaties een bijbeltekst te citeren. De een zal dat banaal (of zelfs profaan), de ander zal het grappig vinden. Als de grote hond Barnabas op miss Sadie afstormt, gaat dat als volgt: "Voordat ze een woord kon zeggen, was Barnabas al dwars door de kamer gestuiterd om zijn mooiste welkom uit te delen, waarop de predikant het eerste het beste wat hem te binnen schoot riep, wat namelijk ook Petrus tegen de menigte had gezegd: "Bekeert u en laat u dopen, een ieder van u!" Barnabas zeeg neer op de vloer en zuchtte van behagen. "Ik ben vroeger al gedoopt, dank u," zei Miss Sadie, terwijl ze haar regenkapje afdeed." 

Volgens de omslag van het boek is "Thuis in Mitford" genomineerd voor "de Amerikaanse ABBY-award, een prijs voor bijzondere boeken van hoge kwaliteit." Ik zou er geen vier tientjes voor neertellen. 

N.a.v. "Thuis in Mitford", door Jan Karon; uitg. Voorhoeve; Kampen, 1999; ISBN 90 297 1465 4; 506 blz.