Wat zou het prachtig zijn als er een gekuiste versie van de omnibus "Voorbij de grens van Patagonië" van Luis Sepúlveda bestond! Daar is behoefte aan, aan spannende boeken waarin een meesterverteller met zo veel bewondering en tegelijk met zo veel kennis van zaken over de natuur schrijft. 

De natuur. Dat kan zijn het betoverende maar nooit ongevaarlijke Zuid-Amerikaanse regenwoud. De eerste roman uit Sepúlveda's omnibus, "De oude man die graag liefdesromans las", beschrijft hoe een ocelot, van jongen beroofd door een onverantwoord paffende pelsjager, gek van woede tot de aanval op mensen overgaat. Als er een paar slachtoffers gevallen zijn, moet er een strafexpeditie op pad, besluit de -ontactische en arrogante- burgemeester. Hijzelf heeft de leiding. Met zijn ongelooflijk grote mond moet hij het echter afleggen tegen de bedaarde wijsheid van de oude man die het oerwoud kent. 

In de tweede roman, "De wereld aan het einde van de wereld", is de natuur de wereld van Patagonië en Vuurland, onder aan de ruggengraat die Chili heet. Een barre wereld van scherpe rotsen en kou, waar dolfijnen echter een adembenemend en vrolijk spel spelen. De bedreiging dáár komt van een illegale Japanse walvisvaarder. Het boek is niet voor niets mede opgedragen aan "de bemanning van de nieuwe Rainbow Warrior, vlaggeschip van Greenpeace." 

De zeven korte verhalen die onder de verzamelnaam "Over iets dat ik in de trein ben kwijtgeraakt" de omnibus completeren, hebben allemaal iets met treinen te maken. Er zijn een paar juweeltjes bij, evenals trouwens bij Sepúlveda's columns in de weekendeditie van het Spaanse dagblad "El País". 

Luis Sepúlveda (geboren in Chili in 1949) heeft in zijn avontuurlijk leven zowel in het Amazonegebied als in Vuurland gebivakkeerd. Ook verbleef hij enige tijd in de gevangenissen van Pinochet. Het lijkt allemaal mee te spelen in zijn pennenvruchten. 

Dat je na het lezen van deze bundel een vieze smaak overhoudt, komt niet door de dieren maar door de mensen, vooral in de eerste roman. Macho's onder elkaar: dat leidt veelvuldig tot zeer grof en profaan taalgebruik. 

Vloeken in het Spaans, de taal waarin Sepúlveda oorspronkelijk schreef, hebben heel vaak te maken met seksualiteit. Zoekt een vertaler voor deze woorden een enigszins vergelijkbaar woord in het Nederlands, dan zal hij tien tegen één een beroep doen op de ergste vloeken die wij kennen: die waarin de naam van God wordt misbruikt. Precies zo gebeurde het hier helaas. 

Wat zou het prachtig zijn, een gekuiste versie van deze omnibus. Tot zolang moeten we het maar doen -en dat is geenszins behelpen- met boeken als "De man in de jachthut" van Anne de Vries. Liefde voor de natuur kan óók indrukwekkend en ontroerend zijn als het gaat over een hond van een twijfelachtig ras. 

N.a.v. "Voorbij de grens van Patagonië" (omnibus), door Luis Sepúlveda; uit het Spaans vertaald door Mieke Westra en Channah Nieuwenhuis; uitg. Meulenhoff, Amsterdam, 1999; ISBN 90 290 5718 1; 334 blz.