Maggie Downing is 55 jaar en heeft een voortvarend karakter. Haar levensmotto is "doorgaan, niet uit de koers raken en geen vaart minderen bij obstakels". Daarom bestaat haar leven tot nu toe uit een serie avonturen. Prestaties zijn altijd van levensbelang geweest en dat heeft ze ook haar twee dochters voorgehouden. Totdat ze hoort dat ze ongeneeslijk ziek is. Langzamerhand beseft ze dat alle toegekende prijzen, alle gevallen van eerbetoon en prestaties van tijdelijke aard geweest zijn. Ze heeft haar dochters voorgehouden altijd nuttig te zijn, maar is vergeten hen voor te leven dat je beter gelukkig kunt zijn. 

Ze wil de laatste kansen waarnemen en nodigt haar dochters uit een week met haar in Florida door te brengen. Moeder Maggie wil haar overige tijd gebruiken om geschillen bij te leggen, de onderlinge verhoudingen recht te trekken en de kinderen te wijzen op de essentie van het leven. Helaas is haar onderwijs zeer effectief geweest, want ze krijgt haar kinderen slechts met grote tegenzin mee. Die hebben eigenlijk geen tijd om er zomaar tussenuit te gaan en de stemming is dan ook niet echt om over naar huis te schrijven. 
Rivaliteit tussen de twee zussen, werkzucht, jachtigheid en angst voor 'mobiele onbereikbaarheid' zorgen ervoor dat de spanning toeneemt en dat ze niet dichter bij elkaar komen. De tijd moet noodgedwongen doorgebracht worden om zo snel mogelijk weer aan de slag te kunnen. 

Als Maggie na een paar dagen besluit om op te stappen omdat het resultaat nihil blijkt te zijn, vertelt ze haar dochters over het naderende einde. De schok zorgt voor een wending. Huilbuien worden gevolgd door openheid. 

En dan gaat het wel heel snel in het vervolg van het verhaal. In een bestek van 50 bladzijden valt dochter Corinne door de mand als superzakenvrouw. En blijkt Sarah een minder gelukkige moeder en echtgenote dan ze zich voordoet. En voor je het goed en wel beseft, liggen de oplossingen ook al voorhanden: Corinne ontdekt dat ze een geweldige fotografe is en meteen is ze in staat om deze gave in daden om te zetten en haar andere banen op te geven. Sarah leert in deze zelfde korte tijd de zegening als echtgenote en moeder te zien. Haar hoge roeping is duidelijk geworden. Ze is in staat gas terug te nemen en de oppervlakte te verlaten om naar de diepte af te steken. Alles valt op zijn plaats en de lezer ziet aan het eind van de roman de gelukkige Maggie die in staat is stilzwijgend afscheid te nemen "voor haar boot op een helderdere hemel afstevent." 

Terri Blackstock is van een gevierd schrijfster van romans met een vleugje seks en romantiek (totaalaantal verschenen romans ongeveer 3,5 miljoen!) een overtuigd christelijk schrijfster geworden. Vanaf haar verandering schrijft ze met een duidelijk doel: "Ik ben zo lang een slapend christen geweest dat ik nu anderen wil wakker schudden en hen wil inspireren om vrucht te dragen." Een loffelijk streven natuurlijk. Toch is ze niet in staat om het evenwicht tussen boodschap en verhaal in stand te houden. Ze schotelt de lezer oppervlakkige karakters voor en reikt onwaarschijnlijke instantoplossingen aan zodat het einde van de roman een ongestoord uitzicht op een heldere hemel biedt. Maar ze is niet in staat een mooie roman af te leveren. Alles wordt té af en té glad. En zo vind je het lang niet altijd in het leven. Van mij mag ze met dezelfde vaart blijven schrijven want ze is absoluut in staat de lezer te boeien. Maar ze mag er wat langer over doen om een zoektocht in te zetten naar meer diepgang en gevoel voor realiteit. Dan kan ze haar verleden als veelschrijfster voor een groot publiek pas echt achter zich laten. 

N.a.v. "Getijden", door Terri Blackstock, vert. Rika Vliek; uitg. Voorhoeve, Kampen, 2002; ISBN 90 297 1729 7; 157 blz.