De roman van Rob van der Linden (1957) -"Het logboek van Brandaan"- is een wonderlijk staaltje van vertelkunst. Van der Linden tovert in kort bestek complete werelden tevoorschijn. Er zijn vele levens, omstandigheden en sferen waarmee de lezer kennismaakt. De kans is groot dat je de greep op het geheel kwijtraakt, hoewel de vertelling van begin tot eind boeit. 

In de roman schetst Van der Linden achtereenvolgens zeven levens: van een baby die geboren wordt en sterft in de riolen onder Warschau -het is 1943- tot een oosters heerser die ergens in de Middeleeuwen oorlogen voert. Al deze levens zijn incarnaties van Brandaan. We kennen Brandaan uit de middeleeuwse literatuur als de heilige die wonderlijke zeereizen maakte. Van der Linden heeft diens verhaal als metafoor gebruikt: de Brandaan die zijn hoofdpersoon is, is een mens of misschien eerder een ziel die diverse levens doorloopt en veel moet bijleren. Het doet denken aan reïncarnatie, maar het is vooral een literair spel. Dat geldt ook voor de teksten die steeds als 'nabetrachting' bij de verschillende levens opgenomen zijn. Brandaan voert daarin gesprekken met hogere wezens, die hem uitleggen wat er fout ging en hoe het beter moet. 

Het is dus een ethisch geladen boek, maar de wonderlijkheid van het geheel maakt tegelijk duister waar de auteur precies heen wil. Wel is duidelijk dat Brandaan en ook de auteur in de weer zijn met het vinden van een betekenisvol, zinvol leven. Dat proces van zoeken en tasten is voluit ethisch, zoals gezegd, maar ook ingebed in hogere sferen. Dat is natuurlijk intrigerend, maar de uitwerking van Van der Linden mist helderheid. Toch is Van der Linden een auteur die in de gaten gehouden moet worden. 

"Het logboek van Brandaan", door Rob van der Linden; uitg. Meulenhoff, Amsterdam, 2004; ISBN 90 290 7413 2; 272 blz.