De oorlog duurt nu al meer dan vier jaar. De vader van Rieks is op een sombere zondagmiddag door de Duitsers opgehaald om als krijgsgevangene in Duitsland te werken. Rieks blijft met zijn moeder en zijn zusje Mineke achter in het Twentse stadje Reggelo. Maar het leven gaat door.

Rieks krijgt orgelles van meneer Petersen. Op het pijporgel in een ijskoude kerk. Omdat er brandstofschaarste is, moeten de blaasbalgen met de hand worden bediend. Rieks en Evert komen handen tekort als Petersen zelf achter de klavieren kruipt. "Petersen speelt fantastisch, een Toccata en Fuga van Bach waarbij je alle vingers en beide voeten nodig hebt. Op het papier wemelt het van de noten." Als het slotakkoord door de kerk galmt, voelen de jongens de planken van de orgelgalerij trillen. 

"Rieks, jij blijft dus om te pompen?" vraagt Petersen. "Ik heb nu nog één leerling." Rieks knikt. Evert grijnst. "Groeten aan Marieke", zegt hij zachtjes tegen Rieks en hij gaat met het muziekboek onder zijn arm naar beneden. 

Marieke, de laatste orgelleerling, is een evacuee uit Rotterdam. Ze heeft bruine ogen. Rieks heeft haar in de kerk zien zitten, en haar meteen al betoverend mooi gevonden. Terwijl hij de hefboom van de balg rustig op en neer beweegt, begint Marieke te spelen. Een preludium van psalm 25 van Worp. Een beetje tam klinkt het. "Zou ze zelf ook saai zijn?", vraagt Rieks zich af. Maar ze ziet er wel lief uit, vindt hij. "Hé, Rieks, wel blijven pompen, hè?" bromt Petersen. "Nee, Marieke! Ik heb je vorige week ook al gezegd dat het lévendiger moet. We vallen erbij in slaap en dan vriezen we dood, meid. Kom op, een beetje pittiger." 

"Mooier dan vrede", door Gerrit Kraa, uitg. Callenbach, 2000