Hercule Poirot
Voor haar eerste roman, "The Mysterious Affair at Styles", bedacht Agatha Christie de figuur die ze 33 romans en 65 korte verhalen lang met zich mee zou slepen - tot ze uiteindelijk zelf meer dan genoeg van hem had. Hercule Poirot. Gepensioneerd Belgisch politieofficier, tijdens de Eerste Wereldoorlog als vluchteling in Engeland terechtgekomen. Het mannetje met het rare, eivormige hoofd, de enorme zwarte snor en de beroemde grijze cellen. Het mannetje dat tot in het overdrevene toe ordent en rangschikt, dat een katachtige glans in zijn groene ogen krijgt als eindelijk -ergens halverwege het verhaal- het inzicht doorbreekt waarover de lezer voorlopig nog in het ongewisse wordt gelaten. Zoals Sherlock Holmes zijn Watson had, zo heeft Poirot zijn Hastings: stukken minder geniaal dan hijzelf, maar precies de juiste persoon om de dingen omstandig aan uit te leggen. Alleen hoeft Hastings niet in elk Poirot-verhaal op te treden. Uiteindelijk wordt hij zelfs via een romantisch huwelijk geruisloos weggewerkt naar Zuid-Amerika. Poirot blijft achter in zijn wiskundig bemeten Londense flat, waar de mysteries hem jaar op jaar worden thuisbezorgd. Het geheim zit 'm immers niet in de voetafdrukken en bloedsporen ergens daarbuiten, maar in de kleine grijze cellen van Poirot. Orde en methode, logisch redeneren en concluderen - en voor je het weet is de misdadiger gevat. 

Miss Marple
Niets is misleidender dan het argeloze uiterlijk van Miss Jane Marple: een dame op leeftijd, met gerimpelde wangen en ouderwets opgestoken wit haar. In de loop van de twaalf romans en twintig verhalen waarin ze een plaats kreeg, voltooit ze tientallen meters breiwerk, intussen warrige en wijdlopige gesprekken voerend met iedereen die zich in haar omgeving waagt. Ze loopt tegen de zeventig, is nooit getrouwd geweest, maar weet alles wat er te weten valt over St. Mary Mead, het dorpje waar ze woont. Waarom de vrouw van de groenteboer haar paraplu meeneemt naar een bijeenkomst op een prachtige zomeravond. Wat er gebeurd is met de toga van de dominee. Hoe het komt dat een potje garnalen op raadselachtige wijze is verdwenen. Alles wat raadselachtig is, weet Miss Marple logisch te verklaren, dankzij haar inzicht in menselijke karakters en gedragingen en haar neiging om altijd van iedereen het ergste te denken. Zo komt het dat ze in voorkomende gevallen óók heel goed blijkt te zijn in het oplossen van misdaden. Ze verklaart dat op haar eigen bescheiden manier: "Als je jarenlang in een dorp woont, leer je de mensen wel kennen. En de menselijke natuur is altijd en overal dezelfde." 

Tommy & Tuppence
Anders dan Hercule Poirot en Miss Marple -die oud beginnen en oud blijven- veranderen Tommy en Tuppence Beresford wel degelijk van leeftijd in de loop van de vijf boeken waarin ze de hoofdrol spelen. Ze zijn jong in "The Secret Adversary", ze eindigen als gepensioneerde grootouders in "Postern of Fate". Als ze vlak na de Eerste Wereldoorlog allebei zonder werk zitten, zetten ze in een impuls een advertentie: Jonge Avonturiers, bereid alles te doen, overal heen te gaan. Dat is natuurlijk het begin van een bloedstollend avontuur - met een huwelijksaanzoek als toegift aan het slot. In de loop van hun leven worden Tommy en vooral Tuppence er nauwelijks bezadigder op, ze blijven een luchthartig speurdersechtpaar dat de zaken met animo te lijf gaat. Zij intuïtief en impulsief, hij bedachtzamer maar af en toe zeker zo roekeloos. Gelukkig staat de goede afloop van tevoren vast.