"Alleen liefde" vormt een bloemlezing uit eerder gepubliceerd werk van Tellegen. Tijdens het lezen begint als vanzelf eenzaamheid te knagen, heimwee naar wat er toch niet is. De dichter schrijft bijvoorbeeld over een man die ontdekt dat de liefde niet bestaat, over mannen en vrouwen die langs elkaar heen praten en zichzelf in het ongeluk storten - of de ander, of elkaar, over vruchteloze pogingen om... enzovoort. 

De gevoelens die tijdens het lezen worden opgeroepen, blijven nogal onbestemd. De essentie van veel gedichten heeft namelijk de neiging om tussen je vingers weg te glippen. "Een man zocht een vrouw,/ hing een zwaard boven haar hoofd/ en deed een stap terug,// toen begon hij haar te waarschuwen:/ 'Dat zwaard!' riep hij. 'Pas op!'// 'O wat waarschuw jij toch mooi!'/ zei zij/ en danste in zijn gedachten." Ondanks de eenvoudige woordkeuze valt er bij deze dichter meer te vermoeden dan te benoemen. 

Regelmatig stuiten we op het stijlmiddel waarop Tellegen het patent heeft: een emotie ten tonele voeren als een mens of dier. Zo gaat het over "de onnadenkendheid met haar reusachtige vleugels" en verliefdheid is "als een reiziger die zijn koffer openmaakt." Best aardig, maar het trucje van het meerduidige verhaal en de bijzondere beeldspraak ken ik inmiddels. In mijn beleving is deze bloemlezing meer van hetzelfde. 

N.a.v. "Alleen liefde. Gedichten", door Toon Tellegen; uitg. Querido, Amsterdam, 2002; ISBN 90 214 8465 X; 55 blz.