Het zal je gebeuren, een man zonder wenkbrauwen en met een onbestemd petje op het hoofd houdt zich vanuit bosschages onledig met het sturen van enge berichten aan een succesvolle horrorschrijver en zijn vrouw. Hoewel de politie nog tijd heeft om 's nachts toe te zien op het woonhuis van de bedreigde schrijver, wordt de onverlaat pas op de voorlaatste bladzijde gegrepen. En tot dat moment is de roman van David Ryan Long misschien niet direct bloedstollend, maar wel spannend. 

In "Ezechiëls schaduw" worden meerdere verhalen door elkaar verteld. Het is de 'bekeringsgeschiedenis' van een schrijver die zich al wel heeft laten dopen, maar aan levensheiliging (voorzover dat menselijkerwijs mogelijk is) niet eerder toekomt, dan vanaf het moment waarop de onverlaat zijn leven overhoop gooit. De bijbelse aansporing van een goede vriend om de "oude mens, met zijn misleidende begeerten" af te doen en de nieuwe mens "in waarachtige gerechtigheid en heiligheid" aan te doen, heeft hij tot dan toe voor kennisgeving aangenomen. Hij meent nog steeds de kost te kunnen verdienen met het schrijven van enge gruwelverhalen. Het is de stalker in de bosjes die aan deze misvatting een einde zal maken. 

Iconen
"Ezechiëls schaduw" is ook het verhaal van twee gehuwden die langs elkaar heen leven, zowel wat betreft het geloof -maar dat komt goed- als wat betreft hun dagelijkse beslommeringen. De vrouw van de schrijver moet historisch onderzoek doen voor haar studie en stuit daarbij op het werk van een eveneens tot geloof gekomen beeldhouwster. Het is een kunstwerk van deze dame waaraan de titel is ontleend. Een sculptuur van een borstkas blijkt 's nachts tot leven te komen als een bot uit de vallei der doodsbeenderen. Het is hier dat de roman wel erg triomfantelijk overkomt: beenderen trillen zonder wind, mensen lopen ongeschonden door een vurige kelder, de echtgenote laat zich nog dopen voordat de stalker wordt gepakt, een kruisbeeld zorgt ervoor dat een dikke deur wordt geopend... kortom, het aantal iconen is misschien wat 'overdone'. 

Ook is het taalgebruik soms wat vreemd. Zo blijkt "treurige cellomuziek" aan een restaurant een "gezelligere uitstraling" te geven. En waarom in Amerika in september een "Dag van de Arbeid" wordt gevierd? Dat vraagt om nadere uitleg. Het verhaal en het thema daarentegen maken samen een hoop goed: de sfeer is even serieus als blij evangelisch, de hoofdpersoon houdt zich verre van vuige zonden, zoals te veel alcohol, vloeken of seks. Het knappe van Long is het opbouwen van spanning die uitgaat van de dreiging van geweld. En dat kan een echt succesvolle schrijver als bijvoorbeeld een John Grisham niet altijd worden nagegeven. 

N.a.v. "Ezechiëls Schaduw", door David Ryan Long; uitg. Voorhoeve, Kampen, 2001; ISBN 90 2971 712 2; 364 blz.