Robin Lee Hatcher is een gevierd Amerikaans romanschrijfster. Van haar boeken bestaan inmiddels 40 miljoen gedrukte exemplaren. Een indrukwekkend aantal. Bovendien is het aantal haar toegekende prijzen groot. De nieuwste titel, die bij Kok is uitgegeven, heet "Fluisteringen". 

Op de eerste bladzijde valt de lezer onmiddellijk midden in de problematiek. Hoofdpersoon Karen wordt wakker na een mislukte zelfmoordpoging. Ze is boos dat ze op tijd gevonden is door een oude huisvriend. Die raadt haar aan om afstand te nemen van haar problemen door haar grootmoeder, die ze nog nooit in levenden lijve heeft gezien, op te zoeken. Haar grootmoeder, Sophia, leeft een sober leven op een verlaten plaats in Idaho op een verouderde ranch. Ze vangt er samen met een jonge man, genaamd Dusty, jongeren op die zich moeilijk in de maatschappij kunnen handhaven. 

Voor de verwende, verwaande Karen is de kloof tussen de oude en de nieuwe omgeving eigenlijk te groot en ze neemt zich voor te ontsnappen zodra ze genoeg geld heeft. Tegen haar zin voelt ze zich, door allerlei problemen die zich voordoen, steeds meer betrokken bij de gang van zaken op de ranch. Tussen haar grootmoeder en haar ontstaat een goed contact. De relatie Dusty-Karen is er aanvankelijk een van wantrouwen en afstand houden. Elk moment om de ander te kunnen stangen, wordt benut. Dat dit gedrag eindigt in een verhouding tussen die twee, is niet echt een verrassing te noemen. 

De roman bevat verschillende verhaallijnen. De tweede verhaallijn wordt gevormd door cursief gedrukte fragmenten uit een oud dagboek van een zekere Esther, zus van grootmoeder Sophia. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat Sophia niet de echte grootmoeder van Karen is en waarom Karen haar grootmoeder nooit eerder heeft gezien. 

Geloof is een belangrijk motief in het boek. Sophia heeft spijt van alle in het verleden gemaakte fouten en leidt sinds haar bekering een nauw leven met God. Dusty voert eveneens een strijd met zijn verleden en leert gaandeweg om alleen van genade te leven. Karen, die oorspronkelijk niets van het geloof moet hebben, wordt zachtjesaan overtuigd van het bestaan van God en valt voor Hem op haar knieën. 

Het beschreven geloofsleven van de hoofdpersonen brengt niet veel diepte aan in de roman. De relatie met God is er een die op een bijzondere manier gestalte krijgt in het leven. Dusty bijvoorbeeld heeft wel houvast aan Gods Woord, maar de meeste aanwijzingen krijgt hij via "rechtstreekse fluisteringen." Die fluisteringen hebben ook plaats bij Sophia en later overkomt Karen hetzelfde. Dergelijke influisteringen, rechtstreeks afkomstig van God, vind je ook in de romans van Francine Rivers en hebben bij Amerikaanse schrijvers misschien de functie om de lezer te laten zien dat het geloof geen eenrichtingsverkeer is. Het is misschien heel gemakkelijk om het geloofsleven zo te versimpelen, maar voor mij blijft het een romantechnische ingreep. 

Als Karen niet meer weet wat ze met Dusty aanmoet, verzucht ze: "Wat moet ik doen?". En prompt hoort ze: "WACHTEN" (alle influisteringen zijn in hoofdletters weergegeven). "Even was het woord daar en toen was het weer verdwenen", verduidelijkt de schrijfster nog. Ook Dusty wordt geholpen door die influisteringen en hij krijgt zelfs concrete adviezen, zoals: "LAAT ALLES LOS WAT JE HANDEN EN JE HART VULT. DAN ZUL JE DE OVERVLOED ONTVANGEN DIE IK JE BIED. ONTVANG DIE VAN MIJ." Het effect is direct merkbaar: "En op dat moment liet hij het verleden pas werkelijk los." 

Dusty ervaart een totale bevrijding, maar ik kan daar niet echt in meevoelen. Het geloofsleven hoeft heus niet per se via opgelegde systemen beschreven te worden, maar die fluisteringen overtuigen me ook niet. Wie een avondje onderuit wil, moet deze roman nemen. Er wordt niet veel denkwerk van de lezer verwacht, maar hij moet ook niet verwachten dat er veel te raden overblijft. Als een jonge vrouw een ranch bezoekt en daar een cowboy "met een knap, ruig uiterlijk" tegenkomt, die bovendien een Spartaans leven leidt, is al snel duidelijk hoe deze roman gaat aflopen. Verrassingen blijven dan ook uit, de onverwachte afkomst van Karen uitgezonderd.
Dat is dan ook mijn grootste bezwaar tegen deze schrijfstijl: verrassingen en realistische beschrijvingen van menselijke verhoudingen en karakters ontbreken nagenoeg. Maar misschien leg ik de lat te hoog en moet ik zeggen: "Fluisteringen" voldoet als verstrooiing prima. 

N.a.v. "Fluisteringen", door Robin Lee Hatcher; uitg. Kok, Kampen, 2001; ISBN 9043503231; 334 blz.