Misschien doet zijn werk wel het meest denken aan dat van Jacqueline van der Waals - als je een vergelijking zoekt. Ook zij schreef uitgesproken christelijke gedichten, ook zij vertaalde nogal wat Engelse gezangen. Misschien mag je die niet met literaire maatstaven meten. Toch is het in het algemeen zo dat de mooiste gezangen vaak ook het meest literair zijn. Niet in de betekenis van: ondoorgrondelijk, vol dubbele bodems. Wel in de zin van: het enige juiste woord op de enige juiste plaats, met gevoel voor ritme, stijl, beeldspraak. 

Op dat punt is er bij Arie Maasland misschien net iets te vaak sprake van clichématige uitdrukkingen en al te uitdrukkelijk geformuleerde emoties. Dat ligt zeker ook aan zijn bron: het is jammer dat Maasland juist het hymnboek van W. Gadsby gekozen heeft om zich te laten inspireren. Het bevindelijke gehalte is hoog, maar de zeggingskracht van tal van liederen zou groter kunnen zijn. 

"Verstikkend wordt de knoop/ waarin ik ben verward./ Ik zucht: 'Is er nog hoop/ voor zo'n ellendig hart?" Als je dat naast bijvoorbeeld Psalm 42 legt, is het niet moeilijk kiezen: "De afgrond roept tot de afgrond bij het gedruis Uwer watergoten; al Uw baren en Uw golven zijn over mij heengegaan." 

Maar een vergelijking met de Psalmen is misschien ook weer niet helemaal eerlijk. Als stichtelijke liederen -het oorspronkelijke metrum is gehandhaafd, dus ze kunnen op de bijbehorende melodie gezongen worden- zijn deze verzen in het algemeen geslaagd te noemen. Ze zijn bijbels, ze spreken vanuit het leven van de gelovige, en ze bevatten tal van mooie regels en verrassende vondsten. Bijvoorbeeld deze: "Leven en dood hebben in mij/ afwisselend de overhand./ Ik ben mismoedig en weer blij;/ Ik val en bied weer tegenstand./ Nog krijgt de satan vaak zijn zin -/ maar God zegt dat ik overwin." 

N.a.v. "Maak mij als een kind", door Arie J. Maasland; uitg. Den Hertog, Houten, 2001; ISBN 90 331 1608 1; 72 blz.