Norel heeft het goed uitgekiend. In "Schipper Wessels", het laatste deel van de trilogie over Aart Wessels, veroveren de Hollanders onder leiding van Piet Heyn de beroemde Spaanse zilvervloot. 

"Schipper Wessels" verschilt in zoverre niet veel van de delen "Scheepsmaat Woeltje" en "Stuurman Aart" dat de lezer nu langzamerhand wel weet hoe de verhaallijn zich ontwikkelt. Stormen, aanvallen van de Spaanse vijand, een paar man overboord en op gezette tijden dreigt muiterij. Reden om toch door te lezen is dat rasverteller Norel in "Schipper Wessels" een zeer interessant stuk uit de geschiedenis laat herleven. 

Onder leiding van onze befaamde Piet Heyn veroveren de Hollanders op hun vierde tocht naar Zuid-Amerika in 1627 dan toch de zilvervloot. Een glorieuze overwinning op de Spanjaarden met wie ze in oorlog zijn. Dat daarbij ook de levens van eigen mensen niet tellen, bevreemdt. "Wat maakte de stuurman zich druk om een scheepsjongen? ... er rolde zo vaak een mannetje uit de mast, er gingen er zo veel dood op reis: om een jongen meer of minder kon men zich niet druk maken." 

Tweemaal daags leest de bemanning gezamenlijk uit Gods Woord. Je kunt je in dat licht niet voorstellen dat na de dood van soms vele bemanningsleden niemand treurt. Norel maakt er in ieder geval geen melding van. Hoewel de auteur een kleurrijk beeld schetst van de glorie der West-Indische Compagnie, verzet je je innerlijk tegen de tijd waarin men matrozen, als ze met elkaar hadden gevochten, met een mes door hun hand aan een paal spietste. Negers omschrijft Norel als "zwarten". 

Piet Heyn's dochter
Aart Wessels speelt in het derde deel een ondergeschikte rol. Zijn zoon Krijn, die in vuur en vlam staat voor de dochter van Piet Heyn, is al even onverschrokken als zijn vader. Als Aart ten slotte gekweld door reumatiek aan wal moet blijven, neemt Krijn als schipper het roer van de "Oranjeboom" over. Machteld Heyn omhelst hem. 

N.a.v. "Schipper Wessels", door K. Norel; uitg. Callenbach, Kampen, 2001; ISBN 90 266 1055 6; 208 blz.