Zoals gezegd verscheen er ook een tweetal bloemlezingen. Wie een handige introductie wil in de hedendaagse poëzie, kan terecht bij (alweer) Theo de Boer, die een bundel met de honderd beste gedichten van 2000 samenstelde. Er zijn geen gedichten opgenomen van dichters die in het christelijke circuit opereren. Voor wat de poëzie van Henk Knol betreft, is dat zeker een gemis; drie of vier gedichten uit "Houdbaar stof" (verschenen bij Mozaïek) hadden in deze bloemlezing geen slecht figuur geslagen. Nu kan men vooral de grote namen en de grote uitgeverijen in deze bundel vinden, al nam De Boer (die in 2000 jurylid van de VSB-Poëzieprijs was) ook wel wat werk van minder bekende dichters op. 

Het mooiste is voor het laatst bewaard. Gerrit Komrij maakte een keuze uit de gedichten van Ida Gerhardt. Wie, zoals ik, altijd met meer ontzag dan neiging ze ter hand te nemen naar de drie kloeke delen "Verzamelde gedichten" keek, vindt hier een doorsnee uit haar werk die behoefte geeft aan meer. Want, om eerlijk te zijn, wie deze verzen gaat lezen, is Vroman, Tellegen en vooral de vragen omtrent poëzie en wetenschap ogenblikkelijk vergeten; die stemt in met Komrij, die in zijn inleiding schrijft dat Gerhardt een meesteres is "in het suggereren van voorgevoelens en nagevoelens. Vooral als ze grote woorden met rust laat. Dan grijpen haar ongenaakbare gedichten ons -paradoxaal genoeg- bij de keel." 

Het is trouwens opvallend dat Komrij zo invoelend over de onverbiddelijke ernst van deze poëzie schrijft. Eerder was hij de man die vooral luimige, puberale en nonsensgedichten uit de Nederlandse literatuur bloemleesde. Nu heeft hij een boekje samengesteld dat er niet alleen prachtig uitziet, maar dat ook op vrijwel elke bladzijde prachtige poëzie bevat die inderdaad een onverbiddelijke ernst ademt. 

"Zeven maal om de aarde te gaan", een keuze uit de gedichten van Ida Gerhardt door Gerrit Komrij; uitg. Atheneum-Polak & Van Gennep, Amsterdam, 2001; ISBN 90 253 1739 1; 192 blz.