Toen "De familie Heesters" in 1955 voor het eerst verscheen, merkte J. E. Niemeijer er in het toenmalige christelijk literair tijdschrift "Ontmoeting" over op "dat men er achter herkent de schrijver, die bewust niet heeft willen reiken naar het plafond van zijn mogelijkheden, maar die bij wijze van toegift, toch telkens meer geeft dan hij aan de opzet van zijn boek verplicht was." De recensent heeft gelijk. "De familie Heesters" mist de zinderende spanning, de ijzersterke psychologie en het dieptragische van Nijenhuis' "De Tornado", "Laatste Wagon" en "Dossier 333". Dat maakt dit boek echter niet minder de moeite waard. 

De achterflap noemt het verhaal over vader en moeder Heesters en hun drie kinderen "een familieroman in de beste zin van het woord." Je mocht willen dat het woord familieroman inderdaad de associatie opriep met zo veel humor, zo veel herkenbaarheid, eerlijkheid en troost als Nijenhuis in dit boek weet te leggen. 

Het gaat niet allemaal van een leien dakje bij de familie Heesters. "En als meneer Heesters tegenwoordig het hele stel nog eens in de Vauxhall krijgt, betreurt hij het meestal na vijf minuten. Twee zusters en een broer die allemaal weer andere karakters hebben, kunnen misschien in een huis met een flink aantal vertrekken in betrekkelijke vrede samenwonen, maar hij moet ze niet alledrie op een kluitje achterin een kleine wagen hebben (...)" Als het erop aankomt, en die momenten blijken er ook in huize Heesters te zijn, wordt waar wat dochter Marga op een gegeven moment tegen haar lamgeslagen vader zegt: "U zei zo pas: Wat nu? Wel pa, dit: allen voor één, één voor allen en God met ons." 

N.a.v. "De familie Heesters", door B. Nijenhuis; ISBN 90 6140 742 7; 288 blz