"Morgen of overmorgen bij het vallen van de avond zal de zondeneter komen, Cadi (...) Je tante Winnie zal het dienblad met het brood en de vlierbessenwijn dragen. De zondeneter zal ons volgen naar de begraafplaats en dan zal hij alle zonden van je oma opeten en opdrinken, zodat ze niet meer over deze heuvels zal ronddolen." Francine Rivers schreef een mooie roman over een tienjarig meisje dat het antwoord zoekt én vindt op de vraag hoe mensen van hun zonden bevrijd kunnen worden.

Dat het werk van Francine Rivers in Amerika diverse keren bekroond werd, is enigszins voorstelbaar voor wie "De laatste zondeneter" leest. De auteur schrijft eenvoudig, maar niet goedkoop. Haar jongste roman is geen literair hoogstandje, wel goed geschreven; laagdrempelig, maar niet oppervlakkig; romantisch, maar niet irreëel; spannend, maar niet zo sensationeel als het werk van sommige van haar schrijvende landgenoten. Ook in Nederland doet Rivers het goed. Al enkele dagen na verschijning haalde haar nieuwe boek de RD/CLK-toptien.

Schuldgevoelens
De achterflap verduidelijkt de intrigerende titel: "Een zondeneter was iemand die in ruil voor geld
of voedsel de misstappen van doden en de consequenties hiervan voor het hiernamaals op zich kon nemen. Zondeneters kwamen voor in het begin van de negentiende eeuw in Engeland en Schotland, en het verschijnsel werd meegenomen door immigranten naar Amerika." 

De familie van de kleine Cadi Forbes -de hoofdpersoon, die als ikfiguur dit verhaal vertelt- is een voorbeeld van die immigranten. Als haar oma overlijdt, ziet Cadi voor het eerst de man met de kap, die alleen uit de bergen tevoorschijn komt wanneer de doodsklok is geluid. Hoewel het haar verboden is, kijkt ze naar deze mens, die door iedereen gemeden en verafschuwd wordt. Medelijden vervult haar. Wie zal uiteindelijk alle zonden die híj tot zich genomen heeft, wegnemen? 

Een andere prangende vraag die haar meer en meer beklemt: Moet ze haar eigen schuld levenslang meedragen, totdat een zondeneter bij haar dode lichaam zal staan? Cadi wil zo lang niet wachten. Ze heeft haar zusje, op wie ze jaloers was, doodgewenst. Sinds het meisje inderdaad in de rivier verdronken is, gaat ze gebukt onder schuldgevoelens, die ze niet meer dragen kan. Rivers beschrijft de zoektocht van Cadi, herkenbaar voor ieder die wel eens in de spiegel heeft gekeken. 

Strijd
Rivers' karaktertekening van de hoofdpersoon komt goed uit de verf. De tienjarige Cadi is een intelligent meisje, maar niet te wijs. Ze is integer, maar lang niet feilloos.
Cadi vindt de zondeneter. Hij eet het brood en drinkt de wijn die ze op het kleed over haar lichaam uitstalt, maar gelukkiger wordt ze er niet van. Ware bevrijding vindt ze pas dankzij de Boodschap van een vreemdeling, die vertelt hoe de Zoon van God op Golgotha de zonden wegdroeg van allen die in Hem geloven. 

Het getuigt van eerlijkheid en realiteitszin dat Rivers het meisje daarna nog steeds met grote moeilijkheden laat kampen. De "man van God" wordt gedood; de zondeneter voert veel strijd als hij ontdekt dat hij 22 jaar van zijn leven heeft weggegooid in de veronderstelling dat hij mensen redde; lang niet iedereen in het dorp -dat een vreselijke geschiedenis blijkt te hebben- gelooft en belijdt dat er een andere Verlosser dan de zondeneter nodig is. Voor Cadi een reden te meer om te blijven bidden en werken voor de mensen om haar heen en te getuigen van de hoop die in haar is. 

N.a.v. "De laatste zondeneter", door Francine Rivers; vert. Nellie Keukelaar; uitg. Voorhoeve, Kampen, 2000; ISBN 90 297 1641 x; 343 blz.