"Zwijg als het graf" van Laurie Halse Anderson verloopt ook traag, maar is tegelijk ongelooflijk dramatisch, hoe merkwaardig die combinatie ook mag klinken. Melinda is op school (maar ook thuis) eenzamer, wat geïsoleerder dan de beide vorige hoofdpersonen. Ze heeft dat, beseft ze, ook aan haar eigen houding te wijten, maar is dat haar eigen schuld? Tijdens een schoolfeestje is er iets verschrikkelijks tussen haar en Andy ("het Monster") voorgevallen. Ze heeft toen de politie gebeld en dat betekende het einde van het feest, tot grote woede van de klasgenoten. Maar Melinda kán er eenvoudig niet over praten, niet met haar carrièreouders, zelfs niet met haar vroegere boezemvriendin Rachel. 

"Praten wordt steeds moeilijker. Mijn keel blijft zeer doen, mijn lippen blijven rauw. Als ik 's morgens wakker wordt, zijn mijn kaken zo hard op elkaar geklemd dat ik er hoofdpijn van heb... Elke keer als ik tegen mijn ouders probeer te praten of tegen een leraar, stamel of verstijf ik." 

Er is één leraar die haar probeert te begrijpen, de tekenleraar Vrijman, die haar drie semesters lang ertoe probeert te brengen haar gevoelens in de afbeelding van een boom uit te drukken. Maar andere leraren bekijken haar kil en gevoelloos. In korte dagboekachtige fragmenten voert Melinda zelf ons langzaam maar zeker naar de haast onvermijdelijke ontknoping: een nieuwe confrontatie met Andy, die ook nu weer bijna verkeerd dreigt te lopen. 

Het verhaal is aangrijpend, dat wel! Maar het maakt je soms korzelig: vertel nu toch eindelijk eens (of "speak", zoals de oorspronkelijke titel van het boek luidt). Daarbij komen nog een wat moeilijk taalgebruik en die typische Amerikaanse sfeer die ver bij ons vandaan ligt. 

"Zwijg als het graf", door Laurie Halse Anderson, vert. Hans Heesen; uitg. De Fontein, Baarn, 2000; ISBN 90 261 1647 0; 224 blz.; 29,95; vanaf 14 jaar.