Het is goed om in deze rubriek aandacht te vragen voor de Vlaamse protestants-christelijke schrijfster Sylvia Vanden Heede. Zij is namelijk een van de meest bekroonde jeugboekenauteurs in België.

Voor haar groeiboek "Vos en Haas" ontving ze onder andere (!) de Jonge Gouden Uil, de Boekenleeuw, een Vlag en Wimpel en een Pluim van de Maand. Met "De huid van de beer" verdiende zij in 1995 een Boekenwelp. Van dit bijzonder mooie boek is recent bij Lannoo een herdruk verschenen. Reden dus om juist nu de schrijfster te belichten, die godsdienstlerares is geweest en in een evangelische boekhandel werkt.

Zij laat "De huid van de beer" zich afspelen in het Vlaanderen van de negende eeuw, dat er in die tijd wel heel anders uitzag dan nu. Brugge lag toen aan de rand van een gebied dat gedeeltelijk door zeewater werd overstroomd. Op terpen midden in dat woelige water en tussen de schorren woonden mensen, veilig voor vloed en stormen, maar niet voor rovers, zoals bijvoorbeeld de vikingen. Die stroopten plunderend de toenmalige kuststreek van de Nederlanden af, op zoek naar buit.
Het gezin waarin hoofdpersoon Hille opgroeit, is daarvan het slachtoffer. Hun hoeve wordt in brand gestoken en de bewoners worden vermoord. Hille is op dat fatale moment in de kreken op palingvangst. Ook Freso de knecht en Gotswin, Hilles broer, worden merkwaardigerwijs geen slachtoffer. Dat dit niet zo toevallig was, zal uit het verloop van het boek blijken. Maar op het moment dat het verhaal aanvangt, vlucht Hille in wanhoop met haar hond Wulf het Vlaanderenland in, op zoek naar Gotswin.
Verminkt
Dat het ook daar gevaarlijk is, ondervindt ze al spoedig. Een paar struikrovers nemen haar gevangen, om haar als slavin te verkopen. Gelukkig mislukt dat dankzij Baldwin (Boudewijn I, de schoonzoon van Karel de Kale), die met zijn gevolg toevallig haar weg kruist. Ze wordt gezelschapsdame van diens gemalin Judith. In het nieuwe kasteel in Brugge mist ze de zilte geur van de zee en de schorren. Bovendien verlangt ze naar Gotswin. Tot ze hem ergens in een achterafhutje aantreft, verminkt -zo vertelt hij- door Freso de knecht. Gotswin wil eigenlijk met niemand meer iets te maken hebben: "...het had geen zin. Gotswin keerde zijn rug naar me toe. Nu had ik eindelijk mijn broer gevonden, nu was ik hem meer kwijt dan ooit."
Het boek is geschreven in een prachtig, direct maar bepaald niet literair Nederlands. Een zinnetje als: "sneeuw dekte de kleine akkers toe en de huizen hadden hun daken diep over hun oren getrokken tegen de kou" kun je wel tienmaal lezen en het nóg mooi vinden. Elk hoofdstuk is een goed gecomponeerd geheel, dat bijna altijd spannend eindigt. Zo zullen de kinderen (vanaf 12 jaar), maar zij niet alleen, het boek met 'rode oortjes' lezen. 

N.a.v. "De huid van de beer", door Sylvia Vanden Heede; uitg. Lannoo, Tielt, 1999; ISBN 90 209 3879 7; 141 blz.; 24,50; vanaf 12 jaar