Ent, Henk van der
Dichter van der Ent is agnosticus
Henk van der Ent behoorde lange tijd - inhoudelijk en literair-sociologisch gezien -tot 'de christelijke literatuur', maar nam daar - helaas - steeds meer afstand van. Sinds een aantal jaren noemt hij zich 'agnosticus' wat hij zelf omschrijft als 'onwetende'. Dat is dus iets anders dan 'ongelovige'.
Auteursinformatie over Anton Ent, verschenen in Liter 8; jaargang 2; blz 90 – 93; (www.chroom.net/liter/8/index.htm)
Waterlelies van Henk van der Ent is een aparte roman. Niet om de stijl waarin hij is geschreven. Die is aan de droge kant en doet wat houterig en soms zelfs onnatuurlijk aan, met name in de weergave van uitspraken van personages.
Recensie van Waterlelies, overgenomen uit Liter.
Het zou een geslaagde Joodse grap kunnen zijn: komt een man bij de hemelpoort, blijken zijn goede en slechte daden exact in evenwicht te zijn. Van een bureaucraat ter plekke krijgt hij te horen dat hij terug moet naar de aarde: 'U krijgt toestemming de aardse tocht opnieuw te ondernemen in een lichaam dat al op aarde aanwezig is, een lichaam dat door omstandigheden een vormloze ziel heeft gekregen'.
Recensie van Per Saldo uit Liter
Er was een tijd dat Harmen Wind en Henk van der Ent zich bewogen binnen de kring van de christelijke literatuur. Ze leverden bijdragen aan bladen als Woordwerk en Bloknoot, en ze schreven over hun worsteling met het geloof. In hun jongste publicaties pleiten ze nog altijd voor menselijkheid, maar de verticale dimensie lijkt uit hun verhalen verdwenen.
Zoektocht naar verloren paradijs
Henk van der Ent schreef een roman. Zijn vorige prozawerk, de novelle "Wie niet zien kan", verscheen bij Kok. Zijn roman "Waterlelies" verschijnt bij Van Oorschot. Dat verschil is ook in de inhoud te merken: "Waterlelies" is literair sterk, maar inhoudelijk leeg.